Hva leser du for tiden? II

[Loki]

Har ikkje lese Krüger og Krogh, du får det til å freiste! Og Blacksad er nydeleg, sjølv om eg er einig i at Amarillo nok er det svakaste bindet.

Sidan sist har eg mellom anna lese:
* Mestertegnerne: Giorgio Cavazzano, ei samling Donald-histroriar i hyllene no for tida. Eg kjøper ikkje Disney-seriar lenger generelt sett, men eg forsøker å støtte utgivingar som fokuserar på serieskaparane sjølve, i alle fall når dei ikkje berre trykkjer opp historiar eg allereie har frå før. Og dei fire eventyrkomedie-historiane i dette bindet er absolutt av dei betre innanfor Donald Duck-sjangeren, sjølv om det kanskje ikkje er den høgaste terskelen å klatre over.
* Teikneserieromanen Stray Dogs og midquelantologien Stray Dogs: Dog Days av Tony Fleecs og Trish Forstner. Dette er saker! Ein nydeleg forstyrrande thriller frå perspektivet til hundar med dårleg langtidshukommelse, der den ugne kjensla av frykt og fare blir ekstra spesiell av kontrasten med dei vakre, vennlege teikningane av dyra i beste 90-talls animasjonsstil, som om frå Don Bluth eller Walt Disney Studios.
* Førebels siste bind av Sagaen om Thorgal. Vanvittig imponert at Egmont har klart å komme seg (nesten) à jour med dei franskspråklege utgivingane, og kryssar det eg har for at det kjem eit nytt neste år, når det vil vere nok utgitt til å klemme saman ei ny norsk samling. Fascinerandeå sjå ei lang historie med ubroten kontinuitet skreven og teikna heilt frå 1977 til i dag, og i det store og det heile vere veldig bra heile vegen!
* Bind 1 og 2 av Rachel Smythes Lore Olympus-teikneserie, der Hades og Persefone-myta frå gresk mytologi blir nytolka og fortalt på eit Olympen der gudane lever som i moderne tid. Dette er klassisk høg, mørk, mystisk og dyster rikmann møter vidauga, sårbar ung jente-romanse, men den er velfortalt, gjer spanande og interessant bruk av kjeldematerialet, og har (så langt, i alle fall) unngått dei mest kliséfylte handlingsgrepa sjangeren ofte ber med seg. Opphavleg ein nettpublisert serie, så det er få panel per side og kapitla flyg forbi som berre juling.
* Peter Pan av J. M. Barrie. Har lese denne ein gong før, men fekk den i illustrert utgåve (illustratøren MinaLima) til gebursdagen for nokre år tilbake, og har i vinter lese den med kona som paraktivitet. Har vore veldig koseleg, og sidan ein diger porsjon av sjarmen til denne romanen er nettopp forteljarrøysta har den vore veleigna for høgtlesing. Verdt stempelet som ein klassikar.
* Tales from the Perilous Realm av J. R. R. Tolkien, ein antologi med kortromanane Roverandom, Farmer Giles of Ham, Smith of Wooton Major og Leaf by Niggle samt diktsamlinga The Adventures of Tom Bombadil. Dikta er nok ikkje heilt det store for meg, og Roverandom, trass spanande innsikt i Tolkien sin fantasi, sleit med manglande framdrift og ei episodisk kjensle eg ofte føler eldre barnebøker plagast av. Men dei andre tre var vel verdt tida mi, tykte eg. Giles of Ham er som ei meir humoristisk Hobbiten-forteljing, Smith er ei litt vaksnare historie om samhandlingar med Faerie med stor 'F', og Leaf er ei overraskande seriøs, engsteleg, og likevel litt optimistisk, forteljing som både har innslag av dystopi, religiøsitet og sår, ektefølt sjølvanalyse frå fortfattaren si side.
* The Journey to the Centre of the Earth av Jules Verne. Verne skriv bra, eg blir reven med av historia med éin gong, men boka lid ein god del av at slutten kjem ekstremt brått og følest som eit antiklimaks. Men til halvanna sekel gamal klassikar å vere er dette betre lesing enn eg kanskje ville venta meg.
* Dirk Gently's Holistic Detective Agency av Douglas Adams. Adams er, seg sjølv lik, både innsiktsfull og morosam i vendingane og prosaen, men han slit ofte med å engasjere meg i plottet, både her og i andre ting eg har lese av han. Det er likevel ein viss oppbygging av tempo her, og det hjelp -- dei siste 60 sidene eller så kjentest mykje meir lettlesne enn dei fyrste 120.

[Yawron]

. Men eg hadde kanskje litt inntrykk av at det var nettopp i Stormlight Archive at multivers-greiene verkeleg fekk utfolda seg i hovudak?

Ja, det kommer krypende. Men har ikke utfallet seg mer, enn at jeg lar hjernen min gli over det.

Etter å ha brukte litt tid på the Fifth Season, så raste jeg gjennom resten av The Broken Earth triogien. Settingen åpnet seg mer opp, og jeg ble slukt inn i den. Endte med å være veldig engasjerende. Sterk anbefaling

[Loki]

. Men eg hadde kanskje litt inntrykk av at det var nettopp i Stormlight Archive at multivers-greiene verkeleg fekk utfolda seg i hovudak?

Ja, det kommer krypende. Men har ikke utfallet seg mer, enn at jeg lar hjernen min gli over det.

Var litt slik for meg i den einaste Mistborn-boka der multiverset hans trenger seg veldig på (fjerdeboka i Wax & Wayne-serien), men hadde rekna med det kjennest meir naturleg ut i Stormlight Archive der eg hadde trudd det var litt med heile vegen. Men det er ein tanke skurrande der òg, altså? :/

Etter å ha brukte litt tid på the Fifth Season, så raste jeg gjennom resten av The Broken Earth triogien. Settingen åpnet seg mer opp, og jeg ble slukt inn i den. Endte med å være veldig engasjerende. Sterk anbefaling

Eg fekk Fifth Season i gåve nokre julafter tilbake og las den, men tykte den 'berre' var finfin, så den endte opp på den uendelege lista over ting eg er meint å lese vidare på ein dag, men som ikkje blir prioritert med det fyrste. Eg var òg veldig nøgd med den andre fyrsteboka av Jemisin eg har prøvd, The Hundred Thousand Kingdoms, så instinktet var at om eg skulle prøve meir av ho, så ville det vere der eg fortset. Men skal no skrive meg bak øyret at følgjande Broken Earth-bind får litt meir driv i sakene, det er veldig positivt å høyre!

Sidan sist har eg lese:
* Selsomt selskap, ei samling av fjorten norskomsette Roald Dahl-noveller som eg trur eg fann i ein haug gis-bort-bøker i fellesgangen for fem-seks år sidan. Litt snålt å lese Dahl på norsk, så klart, men omsetjingane er frå syttitalet, og eg liker det litt gamalmodige språkdrakten, så det har sin eigen sjarm (eller charme, som det vel ville stått der). Eg liker ikkje skrekk, så dei par-tre novellene som gjekk lengst i den retninga er ikkje heilt mi greie, men krimmysterium, makabre humorhistoriar og liknande, det er skøy, og det var interessant å sjå eit utval av forfattarskapet til ein som eg kjenner mest som barnebokforfattar, men som er vel så kjent for nettopp denne typen vaksennoveller. Òg artig å innsjå at opptil fleire av dei hadde eg lese før og gløymt bort, som pensum eller del av lærebøker på ungdomsskulen, vidaregåande og/eller høgskule.
* Saga: Compendium One av Brian K. Vaughan og Fiona Staples. Dette enorme bindet samlar dei fyrste 54 blada i Saga (som elles kan fås som tre innbundne bøker eller ni vanlege album). Eg og ektefellen las og elska dei fyrste tre albuma for eit par-tre år sidan, og somla oss no endeleg til å kjøpe inn og lese oss à jour (eg er byrja på volum 10 no, av så langt 11). Vel verdt det. Vaughan er jo eit enormt namn i amerikansk teikneserieproduksjon, og eg -- sjølv om eg har lese ein heil del -- har ikkje lese halvparten av bibliografien hans ein gong, men Saga tronar lett mellom det ypparste av det eg har fått lese. Forboden kjærleik i eit enormt science fiction fantasy-univers med humor og glimt i augo, alvorstunge tema og spektakulære visuelle inntrykk, hjarteskjerande realisme og vanvittig absurdisme ... Det er lite denne serien ikkje kan skilte med. Varmt tilrådd.
* Trigger Warning, ein novelleantologi av Neil Gaiman. Gaiman er som vanleg veldig flink, og dei personlege, sjarmerande introduksjonane til kvar enkelt historie gir ekstra leseglede for meg. Det sagt så fell sjølvsagt ikkje alle historiane like mykje i smak, særleg når Gaiman openbart gjer eit poeng ut av å sjeldan å skrive same type ting fleire gonger. Enkelte ting her har eg òg lese før i andre utgivingar.

[Asphyxiate]

Multiverset til Sanderson (cosmere) blir mer og mer utover i Stormlight Archive-serien i hvert fall. Halvannet år siden jeg leste siste utgitte bok, så husker ikke når det blir tydeligere, men tror det er ganske tidlig rent side-messig (det er jo utrolig mange sider det er snakk om).

Har siden siste fullført Eirik Raude av Øystein Morten. Kommenterte den i forrige post, helt ålreit, og har man interesse for vikingkonger og sånt er det jo spennende. Også gøy å være mer med på hvor langt nedover det amerikanske kontinentet vikingene trolig kom.

Fortsetter nå sakprosa-våren min med Anne Bitsch - Den norske skyld, som tar utgangspunkt i rettssaken mot Philip Manshaus og utforsker den høyreekstreme bevegelsen de siste 20-30 årene. Følger opp boka Brorskapet om bakgrunnen for drapet på Benjamin Hermansen. Ikke hyggelig lesning, men interessant - dette sprer jo seg mer og mer, bare se serien Sønner av Norden på NRK om Active Clubs, nordisk nynazisme og alt det der.

[Loki]

Sidan sist har eg lese:

* Årets stabel frå Free Comic Book Day. Mykje ymse, men ein del var verdt titten. Kan særleg dra fram smaksprøvane i The Worlds of James Yynion IV, Unico Awakening og Maleficent som lovande, og Unicorn Crush som årets store overrasking. Sistnemnte er ein humoristisk stripeserie om ei jente og hennar besteven, ein smånarsissistisk einhyrning, og er flirte meir av den enn eg ville venta meg!
* Siste par binda Saga, som eg skreiv utførleg om sist. Knallgod serie, ein av dei absolutt ypparste multibind teikneserieromanane eg har lese i mitt liv, og framleis verkar det som om dei har haugar av historie att å fortelje!
* Ei impulsgjenlesning av Tom Gaulds teikneserieroman Goliath, ei tankefull og rørande jordnær attfortejling av David og Goliat-historia frå Goliat sitt (ganske overraskande) perspektiv.
* Batman: Wayne Family Adventures, Volume 3. Denne vevteikneserien (som kan lesast gratis her) fortset med å vere ei koseleg, menneskeleg og hjartevarmande found-family-tolkning av Batman-karaktergalleriet av sidekicks og allierte, og (stort sett) stålsikker på karakterskildringane. Eg hadde lese desse stripene før, på nettet, men sidan eg fekk bind 1 og 2 til jul og Outland hadde 20 % rabatt på teikneseriar for Free Comic Book Day så kjøpte eg like gjerne denne òg og las dei ein gong til.
* Roms ørne (Romas ørner i dei binda som kom på norsk, Les Aigles de Rome på det opphavlege fransk), bok 6. Sidan Egmont her i landet som vanleg feiga ut etter ei handfull bind som uansett vart stadig vanskelegare å spore opp før dei var utseld, og fransken min er très pourri har eg gått over til å kjøpe denne serien på dansk frå Tronsmo, trass i stiv fraktpris. Framleis solide greier, skjønt det går såpass lenge mellom kvart bind at eg slit litt meg å hugse kven som er kven av sekundærkarakterane. Liker at det no ser ut til å bli meir og meir palassintriger involvert i Romas øvste sjikt, historiar inspirert av Svetonius-sladder er absolutt mi greie.
* Kaya, Book Two, igjen plukka opp på Outland for å dra nytte av Free Comic Book Day-rabatten. Kanskje ikkje like engasjerande som fyrste bind, men dette er framleis solid postapokalyptisk fantasy med ein finfin forteljarstil og annleis, men effektiv, teiknestil.
* Monstress: Volume Two, som de vel kan gjette no når eg kjøpte (saman med bind 3, 4 og 5, faktisk). Dette var svakare enn det fyrste bindet, men det kunne eg nok ha gjetta, sidan bind 1 køyrte full guffe på in medias res, og ein dermed på eit eller anna tidspunkt må dra i bremsane for å ha haugar av forsinka eksposisjon. Og det kjem her. Men det er likevel spanande, nydelege teikningar, grimt men fargerikt univers, og frå det eg har lese så langt av volum 3, har dei no komme seg over fartshumpen.
* Unnatural Creatures, ein antologi fantasynoveller redigert av Neil Gaiman som har stått på lesehylla i årevis. Mykje bra her, og spanande eklektisk utval, med forfattarar heilt frå 1800-talet og fram til i dag representert. Mange gode historiar her, sjølv om sjølvsagt ikkje alle fall meg i smak like mykje.
* Grave Peril av Jim Butcher, den tredje romanen i Dresden Files-serien. Urban fantasy, og temmeleg tropetung, skjønt her i tredjeboka har det (som eg hadde blitt fortalt) endeleg blitt litt fart i sakene, og Butcher tør gå litt lengre vekk frå formularet som han lente seg på i dei fyrste to. Lyttar til lydbøkene med James Marsters som forteljar, og er meint å fortsetje med bok 4, skjønt det vil nok bli ei stund til, sidan poddkastene eg høyrer på har hopa seg opp medan eg jobba meg gjennom denne.
* Spinning Silver av Naomi Novik. Nydeleg bok! Min favoritt av Novik så langt, ein Rumpelstiltskin-inspirert roman om dottera til ein altfor snill pengeutlånar som rotar seg bort i kongen over eit f olk iskalde fear.
* Enkelte kapittel i De greske mytene: Guder og helter fra de gamle fortellingene av Inger Merete Hobbelstad. Dette er gode gjenforteljingar, og sjølv om eg valte lese berre dei mytane eg hugsar minst detaljar av, kan eg tilrå denne til einkvar tolv-trettenåring og der omkring som har lyst å lese litt meir utførlege, vaksne gjenfortejlingar av dei greske mytene sett i samanheng.
* The High King av Lloyd Alexander, femte og siste bok i The Chronicles of Prydain. Dette var, som fjerdeboka, ei gledeleg overrasking. Der bok ein, to og tre var enkel (om enn veldig sjarmerande) barnefantasy har Alexander avslutta med fyrst ei langt meir tankefull bok om å bli vasken i bok 4, og så ei episk fantasybok i klassisk stil der hovudpersonen no er ein moden, vaksen mann etter opplevingane i bok 4, og har eit nyansert og ikkje så reint lite bittersøtt perspektiv på det som skjer rundt han. Sistekapittelet var i overkant sløyfe-på-toppen for meg, men skitt au, dette er trass alt framleis barnefantasy, sjølv i bok 5.

Og no, etter bokstaveleg talt eit tiår med utsetjingar, er eg endeleg byrja på Malazan-gjennomlesinga mi! Halvveges i boka eg har valt å byrje med, Dancer's Lament, og kosar meg så langt!

[Asphyxiate]

Malazan: Spennende å begynne der, det er kanskje den som kronologisk i Malazan-universe er først?


Siden sist har jeg fullført Den norske skyld av Anne Bitch. Spennende lesning om moderne høyreekstremisme. Ble litt overraska over at hun la tidvis en del fokus på emo-kulturen og gjenga en strofe fra en låt til mitt favorittband (Jimmy Eat World). Det er nok korrekt i at deler av emo-kulturen, særlig den selvskading/ha det jævlig/hate livet-forherligende 2000-2010-talls subkultur-delen av det, noe Jimmy Eat World IKKE var med på. Jaja.

Etter det har jeg lest:

Vår Mann i Washington av Hans D. Hoeg. Hoeg var administrasjonssjef for en republikansk kongressmann fra 2012 til 2018 som han kjente fra studietiden ved MiT på tidlig 1990tall. Han har egentlig lite peiling, noe han bruker mye tid på å presisere, og også kongressmannen er ny der. Mye av boka handler om deres møte med systemet i Washington, som Hoeg (og kongressmannen) blir ganske forferda over. Her er det snakk om fastlåste rutiner og systemer som går på tvers av folkets ønsker. Kongressmannen er en del av Tea Party-bevegelsen, for de som vet hva den handla om, men kort fortalt: pre-Trump drain the swamp, Washington og alle som jobber i politikken der er korrupt, og går i mot vanlige folks ønsker og krav. Altså libertarianisme. Tidvis blir det for "vi er de snille, hele systemet er korrupt og alle etablerte politikere er de slemme", litt "vi mot systemet". Og det var nok slik det var for dem. Boka starter og avslutter med stormen på Kongressen, men Hoeg bruker liten/ingen tid på å reflektere over sin egen og hele Tea Party-bevegelsen sin rolle her, for om de ikke direkte er en del av det (og kongressmannen han jobba for er anti-Trump på de fleste områder) så har de vært en del av den delen av det republikanske miljøet som virkelig kan ses igjen i storminga og Trump-fanbasen.

The Black Russian av Vladimir Alexandrov. Impulskjøp hos Tronsmo. Handler om en sønn av to tidligere slaver som endte opp som utelivskonge i Moskva før revolusjonen og endte opp i fengsel i Tyrkia i mellomkrigstida pga. gjeld. På mange måter en utrolig historie, og forfatteren skriver grundig - men det blir faktisk litt kjedelig. En så fascinerende historie, hadde hatt godt av en mer levende fortelling. Det blir hakket for akademisk og "streit". Synd.

Nå blir det lite lesning av egen lyst framover. Skal bruke de neste litt over to ukene til å være sensor på en skriftlig eksamen, noe som innebærer at all fritid vil gå til å lese og sensurere.

[Loki]

Malazan: Spennende å begynne der, det er kanskje den som kronologisk i Malazan-universe er først?

Nesten! Kharkanas-trilogien er mange tusen år før den igjen, men eg har tre grunnar for ikkje å byrje der, som eg no skal dele sjølv om dette er _altfor_ mykje informasjon for 99,99 % av alle som kan komme til å lese det:
1. Det at det er mange tusen år før gjer at det følest litt mindre relevant for hovudserien.
2. Kharkanas-trilogien har berre to bøker ute, så eg ville uansett ikkje fått lese den ferdig før eg måtte hoppa vidare. Dancer's Lament er rett nok òg del av ein serie som ikkje er ferdig, men berre teknisk sett -- det er fyrsteboka i ein trilogi kalla Path to Ascendancy som seinare vart omtitulert til Paths to Ascendancy i fleirtal og utvida til to trilogiar. Så eg kan i alle fall lese ferdig fyrste og så fortsetje til den opphavlege bokserien, sjølv om andre trilogien ikkje er ferdigskreven.
3. Kharkanas-bøkene er digre mursteinar og skrevne av Erikson, medan Dancer's Lament er av Esslemont. Erikson er nok ein betre forfattar, men han er òg meir krevjande å lese, så mellom det og sidetalet (og at tittelkarakteren er ein av dei meir interessante bakgrunnskarakterane eg hugsar frå bøkene eg las sist eg forsøkte meg på universet) verka dette som eit langt mjukare startpunkt.

Så langt kosar eg meg veldig med Dancer's Lament, altså! Snikmordar-ess som ikkje heilt veit korleis han skal byrje på karrieren sin, midt i ein beleira by herska over av ein kabal relativt velmeinande magikarar, samtidig som ein vandrande, svært ambisiøs raring som enten er gal eller genial eller (kanskje mest sannsynleg) begge deler, ser ut til å ha gjenoppdaga ein gløymt magisjanger. Og eg veit jo korleis både snikmordaren og raringen endar opp, som gjer det ekstra fascinerande å sjå dei så tidleg i karrierane. Så føler eg gjorde eit godt val med denne som utgangspunkt.

Siden sist har jeg fullført Den norske skyld av Anne Bitch. Spennende lesning om moderne høyreekstremisme.
[...]
Vår Mann i Washington av Hans D. Hoeg. Hoeg var administrasjonssjef for en republikansk kongressmann fra 2012 til 2018 som han kjente fra studietiden ved MiT på tidlig 1990tall.
[...]
The Black Russian av Vladimir Alexandrov. Impulskjøp hos Tronsmo. Handler om en sønn av to tidligere slaver som endte opp som utelivskonge i Moskva før revolusjonen og endte opp i fengsel i Tyrkia i mellomkrigstida pga. gjeld.

Kjære vene, lesinga di får meg til å kjenne meg som ein ukultivert tulling som berre les eventyr og tøys. Dette er seriøse greier, mann. Eg er liksom veldig nøgd med meg sjølv om eg kjem meg til ei sakprosabok i året, og då er det vanlegvis populærvitskapleg historie eller noko slikt lettfattleg noko ...

Nå blir det lite lesning av egen lyst framover. Skal bruke de neste litt over to ukene til å være sensor på en skriftlig eksamen, noe som innebærer at all fritid vil gå til å lese og sensurere.

Høyrest kjipt ut. Håpar det går fort og ikkje blir for traurig!

[Asphyxiate]

Nesten! Kharkanas-trilogien er mange tusen år før den igjen, men eg har tre grunnar for ikkje å byrje der, som eg no skal dele sjølv om dette er _altfor_ mykje informasjon for 99,99 % av alle som kan komme til å lese det:
1. Det at det er mange tusen år før gjer at det følest litt mindre relevant for hovudserien.
2. Kharkanas-trilogien har berre to bøker ute, så eg ville uansett ikkje fått lese den ferdig før eg måtte hoppa vidare. Dancer's Lament er rett nok òg del av ein serie som ikkje er ferdig, men berre teknisk sett -- det er fyrsteboka i ein trilogi kalla Path to Ascendancy som seinare vart omtitulert til Paths to Ascendancy i fleirtal og utvida til to trilogiar. Så eg kan i alle fall lese ferdig fyrste og så fortsetje til den opphavlege bokserien, sjølv om andre trilogien ikkje er ferdigskreven.
3. Kharkanas-bøkene er digre mursteinar og skrevne av Erikson, medan Dancer's Lament er av Esslemont. Erikson er nok ein betre forfattar, men han er òg meir krevjande å lese, så mellom det og sidetalet (og at tittelkarakteren er ein av dei meir interessante bakgrunnskarakterane eg hugsar frå bøkene eg las sist eg forsøkte meg på universet) verka dette som eit langt mjukare startpunkt.

Så langt kosar eg meg veldig med Dancer's Lament, altså! Snikmordar-ess som ikkje heilt veit korleis han skal byrje på karrieren sin, midt i ein beleira by herska over av ein kabal relativt velmeinande magikarar, samtidig som ein vandrande, svært ambisiøs raring som enten er gal eller genial eller (kanskje mest sannsynleg) begge deler, ser ut til å ha gjenoppdaga ein gløymt magisjanger. Og eg veit jo korleis både snikmordaren og raringen endar opp, som gjer det ekstra fascinerande å sjå dei så tidleg i karrierane. Så føler eg gjorde eit godt val med denne som utgangspunkt.

Har lest originalserien til Erikson + Novels of the... serien til Esslemont, som tidligere nevnt, men blir jo forbløffa hvor mye de to skriver. Enig i at Erikson skriver bedre enn Esslemont, men at sistnevnte skriver klart enklere enn Erikson.

Kjære vene, lesinga di får meg til å kjenne meg som ein ukultivert tulling som berre les eventyr og tøys. Dette er seriøse greier, mann. Eg er liksom veldig nøgd med meg sjølv om eg kjem meg til ei sakprosabok i året, og då er det vanlegvis populærvitskapleg historie eller noko slikt lettfattleg noko ...

Leser sakprosa på våren, også fantasy eller annen skjønnlitteratur om sommeren og fram til jul. Egentlig en fin kombinasjon. Så neste leseprosjekt er The Liveship Traders-trilogien av Robin Hobb leste Farseer-trilogien i fjor og likte den godt nok til at jeg fortsetter med neste trilogi satt i samme univers - selv om jeg ble litt frista til å gå tilbake til Malazan-universet..

Høyrest kjipt ut. Håpar det går fort og ikkje blir for traurig!

Vi får se. Er jo selvvalgt, og betalt, men ser ikke helt veldig fram til det - hvis været her på østlandet fortsetter som det har vært i det siste.

[Loki]

Har lest originalserien til Erikson + Novels of the... serien til Esslemont, som tidligere nevnt, men blir jo forbløffa hvor mye de to skriver. Enig i at Erikson skriver bedre enn Esslemont, men at sistnevnte skriver klart enklere enn Erikson.

Då har me same inntrykk av dei!

Eg kom til The Bonehunters i hovudserien sist, samt bok 2 i Novels of the-serien og, hm, fjerdeboka, trur eg vel det var, i kortromanserien om dei to nekromantikarane. Dvs. fullstendig à jour til der dei var då, og så kom livet i vegen for å halde meg oppdatert etter kvart som dei pøste på med fleire og fleire. Så poenget med denne gjennomlesinga for meg er å få lese 'alt' i rekkefølgje, inklusive desse prequelromanane eg ikkje har lese før som ei slags gulrot i startfasen, og så endeleg få komme meg til slutten!

Leser sakprosa på våren, også fantasy eller annen skjønnlitteratur om sommeren og fram til jul. Egentlig en fin kombinasjon.

Min tommelfingerregel var sakprosa som tredjekvar bok, men eg les så mykje saktare* når det ikkje har framdrifta skjønnlitteratur har, så lesehylla vart berre lengre og lengre medan eg heldt på den regelen. Så no har eg knapt lese sakprosa på mange år medan eg jobbar hardt med å få lesehylla kortare. (Så langt har eg ikkje lukkast, sidan den må konkurrere mot impulskjøp i brukthandlar, gåver til jul og bursdag, og bøker kona les fyrst som eg så òg gjerne vil lese medan ho har dei friskt i minne, men den er i det minste ikkje blitt lengre ...)

* Saktare tyder vel eigentleg her noko meir i retning av 'i kortare tidsrom av slengen før eg blir søvnig og legg meg'

Så neste leseprosjekt er The Liveship Traders-trilogien av Robin Hobb leste Farseer-trilogien i fjor og likte den godt nok til at jeg fortsetter med neste trilogi satt i samme univers

Spanande! Eg har kun lese Farseer av Hobb, og det var i ... 2010, trur eg det må ha vore. Kjære vene som åra flyr. Så eg hugsar ikkje all verda. Minnest dei som fengande, men litt 'enkle'. Likte dei likevel nok til at eg har samla på Hobb-bøker i same univers når eg har snubla over dei til rimelege pengar, så dei har ein halv hyllemeter eller så i den nemnte lesehylla, inkludert mesteparten av Liveship. Gi gjerne lyd kva du tykkjer om dei, og om eg vil trenge lese Farseer omatt fyrst for å få mest mogeleg ut av dei!

- selv om jeg ble litt frista til å gå tilbake til Malazan-universet..

Dei er så produktive at det er svimlande. Er vel ein sequelserie om Karsa Orlong av Erikson som allereie er godt i gang, samt den nemnte påbyrja prequeltrilogien hans og Ascendancy-heksalogien til Esslemont, og det er på toppen av dei digre opphavlege systerseriane deira. I det minste finst det ein god fan-wiki no som ikkje var der sist eg leste, så no kan eg slå det opp kvar gong eg snublar over noko eg ikkje hugsar kva pokker er for noko.

Høyrest kjipt ut. Håpar det går fort og ikkje blir for traurig!

Vi får se. Er jo selvvalgt, og betalt, men ser ikke helt veldig fram til det - hvis været her på østlandet fortsetter som det har vært i det siste.

Du får nyte litt solskinnssensurering på balkong/altan/hageflekk/parkbenk, då?

[Loki]

Sidan sist har eg lese Deadhouse Landing og Kellanved's Reach (Path to Ascendancy bok 2 og 3) av Ian C. Esslemont, samt Empire of Ivory (Temeraire bok 4) av Naomi Novik. Dei to fyrstnemnte har eg skreve vurderingar av i ein annan tråd. Novik-boka var litt skuffande. Temeraire-bøkene som ho starta forfattarskapet sitt med har mange historieoppbygging-svakheitar dei seinare bøkene eg har lese av ho (Spinning Silver og Uprooted) ikkje deler. Eg hadde håpa at når me kom til fjerdeboka ville dette byrje avta, men om noko slit den faktisk meir med desse svakheitane enn bok 1 til 3. Men styrkane som gjorde at eg fortsette med serien i utgangspunktet er der framleis: Forhaldet mellom tittelkarakteren og hovudpersonen er varmt og likandes (om enn litt i bakgrunnen her samanlikna med dei fyrste tre binda, som nok er nok ei svakheit), verda er interessant og levande, og Novik skriv fengande prosa og dialog. Håpar det blir betre i bok 5! Planen er framleis å lese eit Temeraire-bind i året.

Teikneseriemessig har det blitt volum 3 til 5 av Marjorie Liu og Sana Takedas Monstress, episk fantasy om ei ung kvinne som er besatt av ein eldgamal guddom som bokstaveleg talt et deler av ho opp kvar gong ho let han få komme ut og hjelpe ho ut av kniper. Verda er bekmørk og valdeleg, men nydeleg illustrert. Tempoet er tidvis problematisk her, og eg var nok aldri fullt så fenga som eg var i bind 1 -- men innan bind 5 er det full guffe, og eg klør litt etter å kjøpe meg vidare med éin gong, særleg medan dette relativt kompliserte universet er ferskt i minne. Men men. Har så mykje å lese, så det blir nok ikkje med det fyrste.

Eg las òg Once & Future bind 2 og 3 av Kieron Gillen og Dan Mora. Dette er ein arturiansk actionfantasy der ein ung akademikar i England oppdagar at bestemor hans er ein pensjonert monsterdrepar som ynskjer at rolla no skal gå i arv til han. For historiar har makt, og livet hans har vore forma til å passe inn i rolla som sir Percival i jakten på Den heilage gral. Men det har han, så klart, vanskeleg for å tru på.
Bind 2 her hadde fillerepisode-vibbar for meg, men bind 3 var det fres i. Gillens innsikt i og bruk av det enorme og ofte sjølvmotseiande arturianske legendesamansuriet er veldig imponerande, og teikningane er gripande og spanande. Nok ein serie eg kunne tenkt meg å lese vidare på medan eg har den friskt føre meg, men det var den tida, då.

Så las eg Tenk at det kan nytte, Knut Nærums teikneseriestriper frå musikkpublikasjonen Nye Takter frå seint åttital og tidleg nittital. Nærum er som alltid slåande vittig og innsiktsfull i observasjonshumoren sin. Eg er sjølv absolutt ikkje musikkinteressert, men det var samfunnsmessig generelle nok konsept, trender og tema som vart harselert med her til at eg ikkje følte noko gjekk meg over hovudet.

Sist, men ikkje minst, dei seks binda som er komne fysisk av Rachel Smythes Lore Olympus. Desse har eg skreve ein eigen tråd om her.

No skal eg fortsetje med Malazan-gjennomlesingsprosjektet, samt forsøke pløye gjennom enkelte Tarzan-romanar. Eg las dei fyrste åtte i eit samlebind for fjorten-femten år sidan, og laga meg då nokre notat frå Wikipedia om kva for nokre av dei resterande originalromanane som verka interessante nok til å gjere seg bryet med. Det vart ei liste på fem, og etter halvanna tiår med det i bakhovudet snubla eg no over fire av dei i ein lesekiosk førre veke ... Så då er det vel berre å hoppe i det, tenkte eg. Er straks ferdig med den fyrste av dei, Tarzan and the Golden Lion. Og viss eg hugsar rett er dette absolutt mellom dei betre! Får håpe det same gjeld for dei andre tre eg plukka opp.

Den andre planen min i sommar var å lese omatt det eg eig av Ultimate Marvel-universet, med utgangspunkt i Brian Michael Bendis' Ultimate Spider-Man-megaverk. Denne vart sett til sides då eg kjøpte altfor mykje anna på Outland ved Free Comic Book Day-vitjinga (20 % rabatt, må vite), men eg er no à jour att etter dei diverse teikneseriane eg lista over, så vil tru eg fortset med Spidey så snart eg føler eg treng ein pause frå 1920-tals eventyrromanane om jungelmannen.

[Deschain]

Hei på dere folkens! Kult at du kjører gjennom Malazan, Loki! Ambisiøst. Jeg leste Gardens of the Moon for en stund tilbake. Fet fantasy - burde egentlig kjørt i gang med samme prosjekt. Likte den iallfall mye bedre enn Wheel of Time (leste halve Eye of The World - helt OK).
Husker ikke så mye nå da - men har noen minner om portaler, en psykotisk dukke, Whiskeyjack og store slag. Siden sist har det gått mest i klassikere og diverse; ble nettopp ferdig med "One hundred years of solitude" som kan anbefales. Ellers er jeg i gang med "Bukkefesten" av Mario Llosa (litt tung oversettelse) og "Money" av Martin Amis. Men i kveld måtte jeg ha noe lystig, så jeg har frest gjennom de 50 første sidene av "The Neverending Story". God historiefortelling fra første stund; blir minnet på hvorfor jeg begynte å lese som barn.

Ellers er det alltid kjekt å se at forumet er oppe og går!

[Loki]

Hei på dere folkens! Kult at du kjører gjennom Malazan, Loki! Ambisiøst.

Det er ambisiøst! Driv på med Midnight Tides no (teknisk sett femte boka i hovudserien, men den er om heilt nye karakterar og tek stad litt før / samtidig med Gardens of the Moon, så eg har valt å lese den fyrst denne gongen, heller enn å få avbrekk frå hovudplotta midt inni), og spranget frå Esslemont-bøkene til Erikson er ... høgt. Eg koste meg med Esslemont sine, men dei er i samanlikning lettlesen, pulp-aktig fantasy, medan Erikson er tung, kompleks og krevande frå fyrste side av. Og sidetalet er langt, langt høgare. Men -- som eg tykte hugse -- han har ein skrivestil som gjer at når ein fyrst kjem 35, 40 % inn i bøkene, så er det som om dominobrikkene plutseleg er på plass, og så flyg sidene forbi i resten. Og er komen dit i denne no, merkar eg!

Jeg leste Gardens of the Moon for en stund tilbake. Fet fantasy - burde egentlig kjørt i gang med samme prosjekt. Likte den iallfall mye bedre enn Wheel of Time (leste halve Eye of The World - helt OK).

Wheel of Time - i den grad eg kan uttale meg om noko der eg kun har lese fyrste ti bøkene og for over halve livet mitt sidan - tek eit utgangspunkt som er veldig sjangertypisk, med unge, uprøvde hovudpersonar som blir kasta inn i ein kamp mellom godt og vondt. Så fyrstebøkene er deretter, og sjølv om eg hugsar dei som velskrevne, kan dei nok difor vere litt lettgløymelege for meir erfarne lesarar. Malazan er omvendt, der blir ein hivd inn i ei verd der alle vesentlege karakterar har levd i den i lang tid, lite og mindre blir forklart for lesaren fordi karakterane sjølve jo veit det så godt, og i staden for ei gradvis auke i kompleksitet frå bok til bok, er det full guffe frå byrjinga av.
Eg må innrømme at Gardens of the Moon ikkje var det heilt store for meg sist eg las den, eg hugsar at det var andre- og tredjeboka som selde meg på serien den gongen, så eg er spent på korleis den vil bli no! Etter Midnight Tides har eg to andre Esslemont-bøker i Malazan-haugen før eg kjem meg til Gardens of the Moon denne gongen, så det blir spanande!

Husker ikke så mye nå da - men har noen minner om portaler, en psykotisk dukke, Whiskeyjack og store slag.

Dokka hadde eg heilt gløymt! Eg hugsa mest Tattersail og Anomander Rake. Whiskeyjack blir veldig sentral i bøkene rett etterpå, om eg hugsar rett, for eg knytte han mest til dei.

Siden sist har det gått mest i klassikere og diverse; ble nettopp ferdig med "One hundred years of solitude" som kan anbefales. Ellers er jeg i gang med "Bukkefesten" av Mario Llosa (litt tung oversettelse) og "Money" av Martin Amis. Men i kveld måtte jeg ha noe lystig, så jeg har frest gjennom de 50 første sidene av "The Neverending Story". God historiefortelling fra første stund; blir minnet på hvorfor jeg begynte å lese som barn.

Oi, Neverending Story er det jammen lenge sidan eg har lese! Så koseleg, gi gjerne lyd når du blir ferdig med den!

One hundred years of solitude er av typen der eg støtt høyrer tittelen og veit sånn omtrent kva premisset er, men ingenting anna. Kva kan du sei om den for å overtale meg til å få den ned på ei liste?

Ellers er det alltid kjekt å se at forumet er oppe og går!

Det har tidvis vore nokre raid av spambots siste månadane, men admin har vore flink og rydda kvar gong! Elles er det vel stort sett berre eg som er innom ein gong i veka eller så, og så du og Asphyxiate ein gong kvar andre månad, omtrent. Så eg var glad når eg såg ein ny post!

[Asphyxiate]

Da var sommeren over, og med det har jeg fått lest en del - men sammenligne med visse andre her, er jeg ikke i nærheten.

Great-Uncle Harry. A tale of war and Empireav Michael Palin. Ja, Monthy Python-Michael Palin. Boka handler om hans grandonkel Harry som døde i slaget ved Somme under første verdenskrig, men som har vært en de har snakka lite om i familien hans. I en av blurb-ene på boka stod det at det var en blanding av "biograf, historie, travelogue, og personlig memoar" - og siden jeg, som tidligere skrevet, er glad i historiebøker der forfatteren selv er med og viser forskningen og arbeidet, gikk jeg for denne. Det var i liten grad så mye personlig memoar eller "travelogue", først og fremst grandonkelens historie. Den er i seg selv ganske grei, han opplevde en del, og Palin har med mange sitater fra dagboka til grandonkelen pluss andre primærkilder som gir oss innsikt i krigens brutalitet. Alt i alt helt ålreit, men skulle ønske Palin inkluderte mer om hans søken etter informasjon, arbeid med kilder og sånt.

Også har jeg lest The Liveship Traders av Robin Hobb. Trilogi i hennes "Realm of the Elderlings"-serie. Jeg må si jeg likte denne veldig godt og hele trilogien gikk ganske fort unna. I denne trilogien er vi et annet sted, noe lenger syd, enn vi er i den første trilogien (The Farseer Trilogy), og med en helt ny cast (vel, nesten...), ny setting og ny historie er det som å lese en helt annen serie. Der The Farseer Trilogy er fortalt i førsteperson og vi følger denne personen hele veien, er denne fortalt i tredjeperson og med ganske mange ulike POV-er. Dette skaper en god dynamikk og variasjon i fortellingen, som den tjener mye på. Jeg liker stort sett alle karakterene som gir sin POV her, alle har sine styrker og svakheter. Selve historien likte jeg også, det er nok av intriger og action her. Samtidig føles det ikke nødvendigvis at det alltid er så mye på spill. Det går nok kanskje litt for enkelt og historien er egentlig veldig streit. Det er tre bøker, men egentlig er det en sammenhengende historie uten egentlig noen endringer/hopp eller lignende mellom de tre bøkene. Skjønner at det er delt opp, en bok på 1500 sider hadde vært vanskelig å selge tenker jeg. Alt i alt likte jeg The Liveship Traders bedre enn The Farseer Trilogy, og den gjør meg absolutt interessert i å fortette fortellingen i The Tawny Man.

Nå leser en biografi om Augusta Aasen, en kanskje ikke så kjent person i norsk historie, men samtidig en dypt fascinerende historie fra sosialismens og arbeiderbevegelsens historie på tidlig 1900tall.

[Loki]

Hurra, posting!

Great-Uncle Harry. A tale of war and Empireav Michael Palin. [...] Alt i alt helt ålreit, men skulle ønske Palin inkluderte mer om hans søken etter informasjon, arbeid med kilder og sånt.

Fascinerande, vart litt interessert i denne sjølv, skjønt det er ikkje heilt mi greie, sånn generelt sett. Vart det forklart kvifor familien ikkje snakka så mykje om mannen?

Alt i alt likte jeg The Liveship Traders bedre enn The Farseer Trilogy, og den gjør meg absolutt interessert i å fortette fortellingen i The Tawny Man.

Eg har kun lese Farseer av Hobb, og det er no, huttemegtu, femten år sidan eller så. Den gongen vart eg tilrådd at Liveship var fleire hakk betre, men at Farseer var eit betre startpunkt. Og så kom eg meg ikkje vidare etterpå. Spanade å høyre at du tydelegvis er einig i at Liveship er eit steg opp. Har lyst til å fortsetje, men no er det gått så lang tid at eg vil måtte lese omatt Farseer, og det er litt for mykje bøyg å komme seg over med det fyrste. :/

Nå leser en biografi om Augusta Aasen, en kanskje ikke så kjent person i norsk historie, men samtidig en dypt fascinerende historie fra sosialismens og arbeiderbevegelsens historie på tidlig 1900tall.

Aldri høyrt om! Så fint at du støttar opp om at det blir utgitt biografiar om meir obskure personar, og ikkje berre den tusende biografien om Napoleon. Høyrest ut som ei interessant kvinne.

Eg har med vilje ikkje posta her når eg har fullført bøker i sommar for ikkje å drukne tråden i mine innlegg, men sidan sist har eg utsett Ultimate Spider-Man-prosjektet på ubestemt tid, men elles følgd planen og lese dei fire Tarzan-bøkene eg nemnte, samt ein del meir i Malazan
(som eg jo har ein eigen tråd om uansett).

På teikneseriefronten har det blitt mindre enn vanleg, i eit forsøk på å pløye gjennom prosaen litt fortare, men eg har lese eventyrserien Brindille med manus av Frédéric Brrémaud og teikningar Federico Bertolucci, som eg plukka opp fordi det var spanande å sjå om LOVE-teamet ville vere lesverdige med dialog òg. Det var dei! Tenkjer denne boka kunne blitt ein veldig magisk og fin animasjonsfilm. Eg har òg gjenlese den postapokalyptiske fantasy-serien Coda av Simon Spurrier og Matías Bergara, som oppfrisking for så å lese oppfølgjaren deira Coda: False Dawns. Den originale serien heldt seg veldig godt, og oppfølgjaren leverte like bra -- litt uventa filosofisk av seg, kanskje, men det fungerte for meg! Ektemaken les den no, så blir spanande å sjå om ho tykkjer det same.
På mykje same vis las eg omatt Sean Murphys Batman: White Knight og Curse of the White Knight for å førebu meg på oppfølgjarserien om Harley Quinn eg plukka opp frå ein Finn-seljar eg kjøpte noko anna frå. Alle tre historiane held seg godt, er velskrevne og spanande, men mi opphavlege klage står framleis: Om ein skal skrive ei spanande ute-av-hovudkontinuiteten nyvinkling på ein Batman-skurk og gjer det via ein skurk med to personlegdomar som hatar kvarandre, kvifor i alle dagar gjer ein det med Joker? Murphy har tatt frå kvarandre heile Batman-mytologien og bygd den frå botnen av, og resultatet er at han har funne opp Two-Face på nytt.
Men gode historiar, då, det skal eg absolutt ikkje krangle på.
Eg las Asterios: The Minotur av Serge Le Tendre og Frédéric Peynet, ei gjenforteljing av minotaursagnet frå minotauren sitt perspektiv. Stemningsfullt fortalt, om enn litt brå avslutning. Det sagt så tykte eg, trass i fine teikningar, at det vart for kjapt og overfladisk til å verkeleg tilføre historia eg kjenner godt allereie meir enn litt sympati for tittelkarakteren. Teikneserien kunne trengt ein tjue-tredve sider med meir utforsking av sidekarakterane, trur eg.
Seinast har eg lese eit par av Donald Villand-seriane til Marco Rota, fordi dei er gjenopptrykte i Donald Fantasy-pocketen som er i daglegvarehandlane no (når dei i hovudsak inneheld ting eg ikkje har lese og har ei eller anna vinkling eg har eit snev av interesse for, som fantasy i dette tilfellet, forsøker eg å støtte dei ved å kjøpe slike, er så lite teikneseriar som blir seld i butikkane lenger). Den fyrste, introduksjonshistoria til karakteren, hadde eg lese mange gonger før som barn, men den andre har eg gått glipp av, ei småartig sak der skotske Donald Villand er fanga mellom skattekrav frå overherren (underleg nok ikkje ein variant av Skrue) og vikingtoktene utanfrå, og finn ut at då får me vel plyndre oss rike me òg som alle andre. Før han snublar over eit våpenlager etterlete av Julius Cæsar og gløymt gjennom sekla. Minneverdig til Donald Duck å vere, men nok ikkje heilt det store for meg i vaksen alder, skal vedgå det.

Og til sist har eg lese Pinocchio. Det var ein Kickstarter av eit luksusverk av klassikaren, og verken eg eller kona har lese den. Verket skulle ha anmerkningar av Lemony Snicket, som ho er komplettist av (og som eg òg liker) og vere illustrert av Mike Mignola (som me òg begge har ein del positive assosiasjonar til, sjølv om teiknestilen hans ikkje alltid er like likandes), så det verka som ein fin mogelegheit til å fylle eit hol på klassikerrepertoaret vårt. Med tanke på kor gamal romanen er, og at den er retta mot barn, held den seg godt, med levande forteljarrøyst og tidvis artig prosa. Det er lite framdrift, men her og der glimtar den til med genuint skumle augneblinkar -- Reven og Katten i sær var veldig ubehagelege for meg som lesar, nettopp fordi at Pinocchio sjølv er så lukkeleg uvitande om kor farlege dei eigentleg er. Moraliseringa er ekstremt datert, men det er noko sjarmerande ved det òg, på sitt vis. Snicket sine merknadar byrjar veldig bra, med typisk Snicket-røyst og artige observasjonar. Diverre verkar det litt som om Daniel Handler mista interessa for prosjektet ein tredjedel eller så inn i boka, sidan merknadane etter kvart byrja følest veldig 'phoned in' -- han fortset hovudvitsen sin (som slett ikkje er så bra) her og der og sluttar nesten med andre merknadar. Synd. Men Mignola gjer god figur, i alle fall der illustrasjonane er litt større -- dei små hist og her er litt for abstrakte til å gi meg særleg.

[Asphyxiate]

Hurra, posting!

Fascinerande, vart litt interessert i denne sjølv, skjønt det er ikkje heilt mi greie, sånn generelt sett. Vart det forklart kvifor familien ikkje snakka så mykje om mannen?

Han etterlot seg ikke noen barn og dro fra familien ganske ung for å "finne sin egen vei". Han var også yngst i familien og utretter vel kanskje aldri noe stort. Da forsvant han mest i familiens historie.

Eg har kun lese Farseer av Hobb, og det er no, huttemegtu, femten år sidan eller så. Den gongen vart eg tilrådd at Liveship var fleire hakk betre, men at Farseer var eit betre startpunkt. Og så kom eg meg ikkje vidare etterpå. Spanade å høyre at du tydelegvis er einig i at Liveship er eit steg opp. Har lyst til å fortsetje, men no er det gått så lang tid at eg vil måtte lese omatt Farseer, og det er litt for mykje bøyg å komme seg over med det fyrste. :/

Anbefaler The Liveship Trilogy, den er etter min mening noen par hakk over The Farseer Trilogy, noe du tydeligvis har fått fortalt tidligere. Som sagt, det er et bedre driv her enn i Farseer, og særlig vekslingen mellom ulike POVs skaper dynamikk som gjør at man aldri blir "stuck" for lenge i ett synspunkt. Også mange interessante karakterer.

Aldri høyrt om! Så fint at du støttar opp om at det blir utgitt biografiar om meir obskure personar, og ikkje berre den tusende biografien om Napoleon. Høyrest ut som ei interessant kvinne.

Absolutt interessant karakter. Ikke så mange kvinneskikkelser fra denne tiden. Og hennes endelikt, i en litt bisarr ulykke under et flystevne i Russland i 1920 der blant andre hun og Einar Gerhardsen er på "studietur" til Lenins kommunist-Russland, er på mange måter ganske utrolig.

På teikneseriefronten....

The White Knight har jeg liggende, uten å ha lest. Husker ikke hvor jeg plukket den opp, eller hvorfor, men det var tydeligvis ikke totalt bortkasta. Ellers har det vært lite tegneserier på meg i sommer. Merker jeg er litt mett på bøker per nå, så da blir det nok litt tegneserier. Har også The Kang Dynasty-omnibusen liggende, så nok å lese. Ellers er et litt for mange titler og beskrivelser her som gjør meg interessert og nysgjerrig