World of Malaz – Erikson/Esslemont

[Loki]

Deadhouse Gates
The Second Tale of The Malazan Book of the Fallen

Malaz-imperiet er ikkje ynska på kontinentet namngitt etter dets sju heilage byar, og eit religøst motivert og føresagt opprør er i emning. Ein ekssoldat som no er aldrande historikar er plassert for å observere korleis den nye generalen keisarinna har sendt ut vil handtere situasjonen -- noko mange er interesserte i å sjå, då mannen sjølv hadde leia eit opprør mot imperiet på eit anna kontinent, før han vart konvertert.
Samtidig kjem fire me hugsar frå førre bok til kontinentet: to soldatar, ein tjuv, og ei ung kvinne med minnene til ein gud. Dei er eigentleg på veg annanstads for å finne att kvinnas fødestad, men soldatane har ein annan, løynleg plan: Dei vil snikmyrde keisarinna i svar på all uretten dei vart utsett for i førre bok.
Ei ung kvinne, ein eksprest og det som verkar til å vere ein hard kjeltring, finn saman då dei blir sende som livstidsfangar til ein arbeidsleir. Ekspresten og kjeltringen legg planar om å flykte, men kvinna druknar overgrepa i rusmisbruk, og er slett ikkje så ivrig på å reise.
Og to udaudelege, vandrande kjemper -- den eine utan langtidsminne, den andre byrda av ein grufull løyndom -- trakkar gjennom ørkenen, der hordar av livsfarlege hamskiftarar er byrja samlast i søken etter å bli guddom.

Det skjer med andre ord uhorveleg mykje i denne boka. Historietrådane splittast, går over i kvarandre og kombinerast hist og her, men i det store og det heile følgjer lesaren desse fire separate plotta gjennom heile den 900+-siders romanen.



Sist eg las den var deler av denne boka, i typisk Erikson-stil, vanskeleg å komme heilt inn i fordi han er så knipen med eksposisjon og forklaring. Det kom seg veldig no, som eg kjenner universet betre, og det hjelpte nok mykje på lesargleda. Det sagt så er bokas absolutt (for meg) mest fengande plott den eine historietråden som ikkje leid særleg under dette problemet i utgangspunktet, og det var minst like bra denne gongen: Den endelause fluktmarsjen gjennom ørkenen med ein døyande hær, tusenvis av sivile flyktningar, og tusenvis av opprørar i hælane. Dette er i sanning episk, der ein verkeleg må ta inn over seg lidinga til karakterane, håpløysa dei kjenner, og den ufattelege standhaftige viljen som driv dei vidare, steg for steg, mil etter mil. Denne plottlina er mellom det beste eg har lese i nokon roman nokon gong.

Deadhouse Gates er på alle vis ei betre bok enn Gardens of the Moon, spør du meg, og om det ikkje var for at den eine plottlina byggjer vidare på trådar frå førre bok, ville eg faktisk tilrådd nye lesarar å byrje her. Det er eit par tilfelle av deux ex machina-aktige situasjonar som skurrar litt. Dessutan er somme av plottlinene tidvis litt ujamne og skorta litt på tempoet, og i den delen av boka der unge Felisin (om aldri så forståeleg) hatar alt og alle rundt seg vart seksjonane hennar veldig traurig lesing -- men sjølv dette klarer berre å halde eit poeng frå toppscore her. Beste boka så langt i denne leseprosjektet!

Ein sterk 9/10.

[Loki]

Blood Follows
The First Tale of Bauchelain and Korbal Broach

Ein liten hamneby blir utsett for nattlege gatemord på stadig meir framståande borgarar. Sersjanten som etterforskar saka ser at ting peikar meir og meir i retning av at gjerningspersonen er utombys frå, og sannsynlegvis, nei, nesten garanter, ein magikar.
Samtidig slit Emancipor Reese med kone og barn og ein nyleg myrda arbeidsgivar. Dette er tredje på rad. Og etter å ha segla på fleire forliste skip før han byrja arbeide på land, er sjansane for å finne nokon villig til å hyre han denne gongen byrja bli temmeleg låge. Men, heisann, eit par eksentriske framandkarar ser etter ein kammertenar, tru om ikkje Reese kan ha ein sjanse der?



Den fyrste kortromanen (av så langt sju) i Malazan-universet er god lesing. Den (som mange av historiane som følgjer den) vektleggjer både humor og skrekk i større grad enn hovudbøkene, og med god effekt. I denne vagt Jack the Ripper-aktige opphavshistoria ser me korleis stakkars Reese fyrst får jobben sin som tenar for dei to livsfarlege trollmennene serien har namn etter, og det er ikkje vanskeleg å føle for han. Samtidig blir Bauchelain framstilt på ein måte som er både spanande og artig, medan Broach er berre uhyggeleg. Mysteriet er aldri så ekstremt mystisk at det gjer noko, men det er sjølvsagt litt av poenget at lesaren skal ha ei uggen kjensle av vissheit om kvar dette ber hen då Reese fyrst ser stillingsnotisen. Etterforskaren er òg velskreven, som ein vel kan vente seg av Erikson, og det er ikkje fritt for at eg tenkjer det kunne vore artig å sett fleire historiar med han, som ein liten detektivspinoff i same univers.

Det beskjedne sidetalet er òg eit flott salspunkt mellom dei enorme mursteinane i hovudserien. Reese, Bauchelain og Korbal Broach dukkar opp i Memories of Ice, den tredje Malazan-romanen, så i mi gjennomlesing her har eg valt å lese dei fyrste historiane om dei her, mellom bok 2 og 3, og så resten før bok 4, etter deira vesle crossover med hovudserien. Det blir med andre ord litt hyppigare postar i denne tråden no framover, før eg tek til på neste murstein.

Solid, spanande og morosam lesing med minneverdige og umiddelbart interessante karakterar, men ingenting spesielt spenstig på plottfronten i denne fyrstehistoria: ein sterk 7/10.

[Loki]

The Lees of Laughter's End
The Second Tale of Bauchelain and Korbal Broach

Skipet Suncurl er på veg inn i farleg farvatn, forheksa av blodet til havguden Mael. Og dermed byrjar ting å skje.
Ting byrjar å skje med alle dei daude sjelene fanga i spikrane plyndra frå gravhaugar i byen der Suncurl sist fekk gjort reperasjonar. Ting byrjar å skje med gjenferdet til ein menneskeetande reptilmann, fanga i ein anna av spikrane. Ting byrjar å skje med dei livsfarlege statuevesena som kapteinen og hennar medsamansvorne stal før dei kjøpte skipet.
Dessutan sit ei livredd kvinne på utkikk øvst i stormasta, saman med liket av mora, som talar gjennom ho. Utallege gigantiske havinsekt er på veg for å parre seg i det magiske vatnet, kvar og ein av dei store nok til å kunne smadre båten. Nokon har skore av øyret på ein om bord medan han sov, og no høyrer han rare ting med det. Låst i ei skipskiste ligg ein haug av ulike organ frå både menneske og dyr, sprell levande. Skipskokken er ein poet.
Og Emancipor 'Luckless' Reese, deprimert kammertenar til to veldig særeigne trollmenn som nyleg vart passasjerar om bord, han står lageleg til for hogg til å få skulda for heile sulamitten.



I denne kortromanen gjer Erikson tidvis ein ypparleg Terry Pratchett-pastisj, samtidig som han held seg godt forankra i skrekk-enden av fantasysjangeren. Kombinasjonen av grueleg vald, veksande panikk og tørrvittig forteljarstil fungerte betre jo lengre ut i historia eg kom, særleg når Erikson har fått sett alle dominobrikkene sine på plass og kapitla byrjar bli berre ei side eller to kvar. Det er mykje å humre av her, mange minneverdige små augneblink, men diverre skortar det på plott, etter min smak. Det er, som ein ser av samandraget mitt over, haugar av historietrådar og element, men dei blir rørt saman på det aller mest overfladiske, og ingen av dei får djupn å snakke om. Og når det heile endeleg når sitt klimaks, er det diverre meir av eit anti-sådan. Som nok passar fint for tonen, men ikkje gir meg særleg tilfredsstilling som lesar.

Som trinn nummer to på stigen av Reese si uendelege liding som tenaren til den muntert taleglade psykopattrollmannen Bauchelain og hans stille, groteske reisekamerat, er dette likevel fin lesing. Eg ser fram til del 3!

Ein sterk 6/10.

[Loki]

The Wurms of Blearmouth
The Third Tale of Bauchelain and Korbal Broach

På ei grå kyststripe tassar det ein gamal kall rundt og samlar inn det som måtte drive i land frå havet, og stundom tek han det med seg og sel det i bygda. Men akkurat denne dagen er det ikkje måte på kva som kjem rennande. Skipbrotne i puljevis, med folk som jagar dei, og folk som jagar dei igjen, hakk i hæl.
Inne i bygda pønskar ein miserabel skatteinnkrevar på å reise så snart det blir vår, og gjerne ta med seg ei stokk dum, men tiltrekkande ungjente, om han berre kunne bli kvitt det illsinte kjæledyret hennar. Mora til jenta driv kro skråstrek bordell, og er ei viljesterk dame som mange kan, men slett ikkje burde, få kleda av. Tverr som ho er har ho likevel lete ein mann som burde vere daud, tja, som er daud, men som framleis trakkar rundt i bygda, få sitje i glaset, så lenge han ser ut og ikkje plagar kundane. Som til dømes den lokale konstabelen, ein mann traumatisert av ekteskapet han absolutt ikkje har hatt, men som trivest sånn nokolunde med dei nye kollegene sine; ein bunt animerte metallmenn frå den nye lokale lorden. For oppe på tårnet som herskar over bygda er det nemleg ein ny fyr som herskar, ein trollkar med sans for drama og ein overarbeidd sekretær som fotfølgjer for å skrive ned dei beste gullkorna når dei måtte komme (og finne på nokre betre når dei ikkje gjer det). Titt og ofte er han i kjellaren og torturerer broen på dei mest gruvsame vis, men no kjem det jo så mange framande rennande på dør, inkludert to andre trollmenn, og den eine er akkurat av typen ein gjerne skulle imponert skikkeleg før ein tok livet av dei.



Den tredje historia om Bauchelain, Korbal Broach og deira ulukkelege tenar Emancipor Reese fortset kort tid etter The Lees of Laughter's End, skjønt ein dramatisk konfrontasjon og påfølgjande skipsforlis har skjedd mellombels. Dette er nok min favoritt så langt. Det elleville kaoset frå Laughter's End fortset her i eit par hakk meir tøyla former, men det er eit (så vidt) meir samanhengande plott, og det har Bauchelains snedigheitsduell med den lokale trollmannen som ein herleg raud tråd å boltre seg rundt. Eg får dermed servert ei rekkje historiar eg kan investere meg litt i, samtidig som den tørre humoren og det absurd groteske framleis gjer individuelle hendingar og utvekslingar underhaldande og/eller minneverdige.

Som eit sidespor om kontinuitet: Det kan vere forvirrande om ein les denne historia i dei elles hendige samlebinda, for av uforklarte grunnar er The Wurms of Blearmouth verken trykt i utgivingsrekkefølgje eller i kronologisk og dukkar opp i andre bind, men den skal altså lesast her, mellom historie 2 og historie 3 i det fyrste bindet. Det er ekstra forvirrande sidan desse novellene ikkje alltid var skrevne i kronologisk rekkefølgje, og det er dialog her mellom Bauchelain og Reese som verkeleg impliserar at The Healthy Dead allereie har funne stad -- men det kan det ikkje, sidan hendingane elles i historia gjer det klart at dette er fyrste gong dei går i land sidan Reese vart tilsett. Sannsynlegvis har Erikson rett og slett skreve samtalen utan å tenkje over at karakterane ikkje kan ha hatt så mange eventyr saman enno på dette tidspunktet i historia. Det var liknande underlege hint til tidlegare opplevingar i The Lees of Laughter's End, sjølv om den historia fortset direkte frå opphavsforteljinga der Reese møter dei for fyrste gong. Akk ja.

Etter kva eg forstår av Internett, kjem karakterane sitt einaste større bidrag til hovudromanane mellom denne historia og neste, så det blir nok no ei god stund til neste post i denne tråden, då legg kortromanane til side og set i gong med nok ein murstein. Skal bli spanande å sjå korleis dei gjer seg i den langt meir seriøse tonen til hovudverket, no som eg har blitt gjenintrodusert for dei i deira eigne eventyr fyrst!
7,5/10

[Asphyxiate]

Det var vel Deadhouse Gates som virkelig fenget meg. Gardens of the moon var litt for rett inn og mye jeg ikke skjønte, men ting ga mer mening i Deadhouse Gates - og synes også Erikson skriver bedre der. Husker jeg satt med boka og leste i store strekk om gangen - noe jeg ikke helt har evnen til lenger av en eller annen grunn (mest sannsynlig det er lenge siden en bok virkelig har fenget meg sånn at jeg må fortsette)

[Loki]

Absolutt einig på begge punkt, der. Begge er knipne med eksposisjon, men Gardens er ekstra ille. Den tente difor mykje på å bli lesen omatt med betre kjennskap til karakterane og universet (det same gjorde Esslemonts Night of Knives), men sjølv med den drahjelpa er det ei mykje svakare bok enn Deadhouse Gates. Eg er litt over halvveges i Memories of Ice no -- er bortreist i desember, og drog ikkje den mursteinen med meg på tur, så blir ikkje meir framgang før uti januar -- og spent på å sjå korleis den er i samanlikning. I hugsa mi var den endå betre enn Deadhouse. Så langt må eg sei at det er nok ikkje heilt tilfelle, skjønt den er absolutt framleis betre enn Gardens, og Erikson har jo den greia med at andre halvpart av bøkene er der ting verkeleg strålar, så eg har trua enno!

[Loki]

Memories of Ice
The Third Tale of The Malazan Book of the Fallen

Gamle fiendar må samarbeide då eit ekspanserande imperium kannibalistiske fanatikarar brer om seg sør på kontinentet. Dujek Einarm sin bannlyste erobringshær (men er den no eigentleg bannlyst?), den udaudelege Caladan Brood sin motstandsallianse og dei mystiske Tiste Andii i det flygande fjellet sitt inngår ein ustødig avtale, og marsjerar sørover for å komme omringa bystatar til unnsetning før det er for seint.
Samtidig pønskar Den lenkja guden på mykje, og ikkje noko av det er godt, særleg når den som tek hovudtyngda av åtaka hans er den sovande jordgudinna Burn, for om ho skulle vakne vil ikkje mykje av dagens sivilisasjonar overleve.
Og den eldgamle hæren udaude er trøytt og motlaus, men deira lenge påventa utvalte, den fyrste levande medlemmen av folket deira i utallige årtusen, er snart vaksen, framhasta som ho er av å nære seg på livskrafta til si eiga, stadig svakare, mor -- men i denne unge kvinna lever sjelene til opptil fleire daude magikarar, og dei er slett ikkje alltid einige med kvarandre.



Denne tok meg lang tid, men fordi eg ikkje drassa mursteinsboka med meg då eg var bortreist heile desember, ikkje fordi den er dårleg lesing! Tvert imot vil eg sei den kanskje er den jamnaste så langt, i tempo og i kvalitet. Eriksons signaturstil med ein veldig treig oppstart og så ei heseblesande dominolesing i siste 40 % av sidene er ikkje heilt tilfelle her. Det er 'berre' siste 200 eller så av dei nesten 1200 sidene som verkeleg renn av garde, men til gjengjeld opplevde eg oppstarten som mindre treig enn i dei andre binda så langt, og det var ein liknande heseblesande bolk i midten av boka i tillegg til slutten.

Malazan-serien er ikkje for dei med låg toleranse for tortur og vald, og som ein kan vente seg i ei bok der fanatiske, sveltande folkemylder av kannibalar er hovudfienden er det kanskje ekstra ille i Memories of Ice. Det gjekk greitt for meg, men folk med ein meir visuell fantasi kan forståeleg nok bli i overkant fråstøtt her. Som for så vidt er synd, for dette er ei god bok, med sterke kjensler og tragiske lagnadar -- og ikkje så reint lite humor, hist og her. Eg hugsa den som favoritten min frå førre gjennomlesingsforsøk. Eg er usikker på om det framleis er tilfelle, men den står i alle fall trygt plassert som jamgod med Midnight Tides og Deadhouse Gates -- eg likte nok høgdepunkta i dei to betre enn her, men til gjengjeld hadde dei seksjonar som kjentest som ganske seig oppoverbakke, medan Memories of Ice heldt seg solid heile vegen.
9/10

[Loki]

Goats of Glory

Ei lita bygd, forferdeleg avsides, så avsides at det går år mellom kvar gong nokon betalar med mynt heller enn varer der, ser fem framande komme ridande. Den lokale gravaren tek umiddelbart med seg lærlingen til gravplassen, og grev fem hol.



Denne novella finn teknisk sett ikkje stad før etter The Bonehunters, men sidan verken karakterane, handlinga eller staden opptrer i nokon av dei andre bøkene (etter kva nettet fortel meg) las eg den like godt no, sidan eg urelatert dreiv med eit novellelesingprosjekt i februar.

Dette er eit godt døme på at Erikson kan skrive vittig, spanande og høgtempo når han vil, men det blir (som ei naturleg følgje) noko overflatisk. Me ser hyperdyktige, beinharde veteransoldatar slakte seg gjennom eit demonreir, og det er både tilfredsstillande og artig -- men det manglar nok litt på å investere kjenslemessig. Om noko følte eg mest for likgravaren som er veldig sjarmerande omsorgsfull for lærlingen sin.

Eg flirte uventa av slutten, då, så bonuspoeng for det! Vel verdt leseopplevinga, sjølv om ein ikkje er komplettist (og om ein kan grave den opp, er novellesamlinga den vart publisert i òg ei som skiltar med namn som Joe Abercrombie, Glen Cook og Scott Lynch!), men ikkje vent noko spesielt minneverdig. Dette er sword & sorcery actioneventyr med futt og vidd.
7/10

[Loki]

House of Chains
The Fourth Tale of The Malazan Book of the Fallen

Tre ungdommar frå eit folkeslag barbariske kjemper set ut på ei eventyrferd for å herje, ikkje i nabostamma, men hjå det dei kallar 'barna', dei vanlege menneska som bur mykje lenger vekke. Reisa vil bli skjebnesvanger.
Ei ung, fatta kvinne er valt ut av keisarinna til å få eit opprørsk kontinent under kontroll, men ho har ufatteleg store sko å fylle, og berre ein hær full av nesten berre uprøvde rekruttar til å hjelpe seg. Ei anna ung kvinne er blitt teken over av ei hemntørstig ånd som leiar dette opprøret, men ho er glad til, for dette er einaste måten ho kan få si svært personlege hemn på. Men opprøret er fullt av mektige krigsherrar og magikarar som kvar har sine eigne mål, og ingen av dei lit på kvarandre.
Men det er ikkje alt. Ein ung krigar på kontinentet, lojal til imperiet, får i oppdrag å leite etter den bortkomne systera til keiserinnas utvalte hærførar, men må gjere dette saman med ein keisarleg magikar skråstrek mordar som irriterer vetet av ho. Eit ungt par -- ho, ei enkel fiskarjente med minnene og evnene til snikmordaranes gud som ho mest av alt skulle ynskje ho kunne kvitte seg med, han, ein urban meistertjuv som forsøker å lære seg snikmordaranes kunster så han betre kan forstå kvinna han elskar -- får eit oppdrag frå guden dei har så kompliserte kjensler for. Og er retningslause nok til å setje av garde. Ein utstøtt frå eit ukjent folkeslag blir redda frå ein sakte daud av ein udaud krigar som har feila sine eigne, og dei to finn eit merkeleg, uventa kameratskap. Og så er det dei få attlevande veteranane frå det sagnomsuste Bridgeburner-korpset, då, som kvar for seg oppdagar dei er på veg mot ørkenen der opprøret har sitt fokus, ørkenen der korpset deira i si tid fekk namnet sitt, og som stundom høyrer noko diffust i det fjerne når det blir stilt rundt dei, ein ... sang?



Denne boka er litt spesiell i Malazan-samband: Fyrste tredjedel følgjer ein einskild karakter gjennom tida før og rundt bok 1 og fyrste halvpart av bok 2, noko serien aldri har gjort før -- før andre og tredje tredjedel av boka fortset historia der bok 3 slepte, no i typisk Malazan-stil med haugar av ulike synspunkt, der hovudpersonen frå fyrste bolk berre er ein av veldig mange. Men det er spanande og ganske jamn lesing, med mindre av den framtunge domino-stablinga som mange av Malazan-bøkene ofte har, men òg dermed med mindre heseblesande avkastning mot slutten. Berre siste 100 eller så sidene av dei vel 1000 flaug vel eigentleg forbi for meg, her. Eg tykte òg eg var mindre kjenslemessig investert i mange av historielinjene enn eg var i bok 2 og 3, og det er her, som så ofte elles hjå Erikson, tendensar til at ting er obskure og uforklarte utan at det eigentleg verkar til å vere god grunn til ikkje å gjere det klarare for lesaren. Til dømes er eit unamngitt spøkelse i ein scene, eg slo det opp på nettet etterpå, og det verkar til å sannsynlegvis vere ein karakter som aldri har dukka opp i nokon av dei andre bøkene utom ein prequel av Esslemont som kom ut seinare. Men det er ingen måte å vite det på medan ein les scenen -- for alt eg som lesar visste var dette ein utruleg sentral karakter eg burde feste meg ved. Så kvifor ikkje berre identifisere kven det var og sleppe forvirre?!
Men alt det sagt så tykte eg dette var veldig god lesing!

Forresten snurrig korleis boka endar på omvendt vis av førre bind: Der bok 3 sluttar med ei gåsehudaktig scene av at ein karakter set i gong med å fortelje historia om kva som skjedde i bok 2 til dei rundt seg, sluttar bok 4 med ei gåsehudaktig scene av at ein karakter set i gong med å fortelje historia om det som kjem til å skje i bok 5. For meg fungerer det jo glitrande, sidan eg (som nemnt i denne tråden) med overlegg las bok 5 fyrst, men snålt å gjere same trikset to gonger på rad, men berre bakvendt andre gongen.

Alt i alt eit solid kapittel i serien, men med litt for få minneverdige sekvensar i forhold til sidetalet til å nå heilt opp til topps for meg.
7,5/10

[Loki]

The Healthy Dead
The Fourth Tale of Bauchelain and Korbal Broach

Quaint er ein liten bystat der den nye kongen har helsedilla. Helsedilla i den grad at alt som kan vere dårleg for helsa er blitt strengt forbode, med vidare og vidare definisjonar for kvar veke som går. Det er, som eit illustrerande lite døme, forbode å støye, for det kan vere sjenerande på helsa til dei rundt ein. Så skrikande spedbarn blir konfiskert.
Så kjem det to trollmenn rullande på vogna si, to trollmenn med fælslege rykte. Og innbyggjarane tenkjer at hei, desse kan hjelpe. For sanneleg må då vondskapen sjølv vere mindre ille enn dette. Eller?



I denne kortromanen kjem Erikson så nær ei Terry Pratchetts Discworld-aktig historie som Malazan-bøkene kjem, om enn med langt meir vald og gruvsamheit enn gode sir Terry ville hatt. For her er det samfunnssatire som slår i alle retningar, stappa med absurde situasjonar og tørrvittig dialog. Eg kosar meg med tittelkarakterane (vel, monologglade Bauchelain, Korbal Broach er som vanleg ofte vanskeleg å få auge på, har ikkje ein replikk i heile boka, og det er like greitt) og deira miserable personlege tjenar og kusk, Emancepor Reese. Bauchelain og Reese har nokon av sine absolutt beste interaksjonar (etter min smak) i denne boka. Likevel tykkjer eg ikkje den er det heilt store. Plottet er for enkelt, premisset for overdrevent absurd, og eg blir aldri kjenslemessig investert i noko av det. Eg tykkjer òg dei fire manifestasjonane av diverse synder som tassar underernært rundt i Quaints gater er noko ... meiningslause. Utover ei (ganske føreseieleg) avsløring i slutten har dei lite til ingenting å gjere med plottet, og eg var aldri særleg underhalden av dei.

Men, men. Gøy er det, altså. Men som eg tykte hugse frå fyrste gong eg las den, er det framleis kanskje Erikson-boka eg har likt minst av alle så langt.
6/10

[Asphyxiate]

House of Chains

Husker at jeg ble så innmari satt ut av første delen her, at jeg ikke skjønte noen ting - og helt ærlig, likte jeg ikke den delen så godt. Karsa Orlong vokste vel mer på meg etter hvert.

[Loki]

Det auka lesegleden og minska forvirringa for meg denne gongen at eg hadde lese dei andre bøkene langt meir nyleg og hadde betre kontroll på små referansar til ting, så eg kunne forstå at det eg las føregjekk samtidig som Gardens of the Moon, så trur eg likte den bolken mykje betre no enn førre gong. Og Karsa Orlong vaks på meg òg, han er jo ekstremt utriveleg til å byrje med, så det hjelpte sikkert at eg i bakhovudet hugsa at han vart meir verdt tida mi etter kvart.

Men samanlikna med at bok 5 i sin heilskap føregår før Gardens of the Moon på eit anna kontinent og med karakterar me (utom Trull Sengar) aldri har sett før, så er jo fyrste tredjedelen av denne eigentleg for småpoteter å rekne ... Kanskje Erikson forsøkte venje lesaren til uventa sidesteg i fjerdeboka før han går bananas i femte?

[Deschain]

Digger oppdateringene, Loki! Jeg har lest Gardens of the Moon to ganger i et håp om å komme inn i universet. Tidvis helt fantastisk lesning - men så blir det litt for "dungeons and dragons" med x antal raser og diverse for min del, som viker fra den skitne militærrealismen jeg digger. Hadde det bare vært flere storylines a la Whiskeyjack og gjengen hadde det nok falt mer i smak for min del.

[Loki]

Då kan det godt hende du vil like andreboka, Deadhouse Gates, meir. Talet rasar er det generelt ikkje noko å gjere med, det er innbakt i verdskonseptet, men dei figurerar lite i akkurat Deadhouse Gates, og det militære er veldig mykje meir i fokus i den enn i Gardens of the Moon. Den har som du seier tidvis skikkeleg gode sekvensar, men mellom hovudbøkene i serien er Gardens den svakaste så langt i mine augo, og med temmeleg stor margin. Deadhouse burde dessutan fungere fint om du ikkje er så stø på kva som skjedde i fyrsteboka, sidan berre nokre få karakterar derfrå er med i den (Crokus, Sorry/Apsalar, Fiddler og Kalam, etter hugsa) og den tek stad på eit heilt anna kontinent. (Memories of Ice, tredjeboka, føregår samtidig med Deadhouse Gates og er meir av ein direkte oppfølgjar til Gardens, både geografisk og med rollebesetninga.)