Du verda, to månadar sidan sist! Og sidan
eg framleis les Malazan, er det berre nokre teikneseriar å ramse opp:
*
Batman Detective Comics: Scare Tactics av (hold pusten) Tony S. Daniel, Gregg Hurwitz, James Tynion IV, Sandu Florea, Szymon Kudranski, Ed Benes, Rob Hunter, Julio Ferreira, Eber Ferreira, Eduardo Pnsica, Richard Friend, Romano Molenaar, Pere Pérez, Henrik Jonsson og Joel Gomez. Plukka denne opp brukt på ei Finn-bestilling frå ein seljar som hadde noko anna eg skulle ha, sidan den var frå The New 52-eraen der eg har mykje anna bra Batman, og sjølv om det er byrja bli ei stund sidan august no hugsar eg den som heilt grei pluss. Som dei mange namna indikerer er dette ei samling mange småhistoriar av ymse kvalitetsnivå, men teikningane var bra gjennom det heile, og fleire av historiane var ganske solide.
*
Paper Girls av Brian K. Vaughan og Cliff Chiang.
Gigantisk omnibus av heile serien, kjøpt som presang til ektemaken fordi me begge er så glade i Vaughans
Saga og fordi
Paper Girls hadde ein kortlevd, men relativt lovande, fjernsynsadapsjon nyleg. Science fiction-epos om nokre avisbod-jenter på 1980-talet som blir vikla inn i ein tidsreisekrig. Serien var bra, særleg var fleire av hovudpersonane lette å like og følgje, men følte historia mangla noko for å suge meg inn og bli skikkeleg fantastisk. Vaughan er i mine (og mange andres) augo ein av dei beste manusforfattarane i amerikansk teikneserieindustri no til dags, og sjølv om dette nok er heilt midt på fjøla for han personleg er det mange hakk over det meste der ute.
Elektra: Black, White & Blood av diverse (eg orka ikkje skrive ei ny liste som den frå Scare Tactics ...).
Antologi i svart-kvitt-raudt med ulike historiar om Elektra, enten i hovudkontinuiteten eller, oftare, i diverse alternative Marvel-univers og -tidsliner. Som ein kan vente av ein antologi er kvaliteten opp og ned frå historie til historie, men det var mange her eg likte godt! Greper med svart, kvitt og raudt som einaste fargar er alltid slåande, og eg er ikkje uvillig til å prøve andre av samlingane som er blitt laga i denne stilen om andre karakterar.
*
Gotham City: Year One av Tom King og Phil Hester.
Ei frittståande detektivnoir-historie sett to generasjonar før Batman, i levetida til Bruce Waynes besteforeldre. Velskreven og spanande, tungt forankra i noir-sjangeren utan å følast parodisk, og med nokre spenstige endringar i Batman-mytologien på godt og vondt. Og gøyalt å gjere hovudpersonen til ei nytolking av den opphavlege detektiven frå 'Detective Comics' i åra før Batman tok over boka.
*
Three av Kieron Gillen og Ryan Kelly.
Eg har sansen for Gillen, så då eg høyrde om denne grafiske romanen laga i reaksjon på Frank Millers
300 og andre glorifiseringar av krigarkulturen i antikke Sparta, vart eg nyfiken og bestilte den på eit innfall medan ein framleis lett kan finne den brukt til ein vettug peng (den er nok for lengst ute av trykk, diverre). Her er det å gjere framstillinga historisk forsvarleg vektlagd, sjølv om historia i seg sjølv er fullstendig oppdikta, der me følgjer tre av den spartanske slavekasten medan dei forsøker rømme til fridom. God historie, flott teikna, og om den ikkje finn opp hjulet på nytt er det mykje å like og kose seg med her. Eg likte særleg korleis spartanarane sjølve ikkje blir framstilte som demoniske slemmingar, men som menneske på godt og vondt på same måte som hovudpersonane.
* Gjenlesing av dei fyrste seks binda av
Ultimate Spider-Man av Brian Michael Bendis og Mark Bagley. Eg hugsa dette som veldig, veldig bra, og var spent på om eg tykte det same som nesten førti med hundrevis av superheltseriar under beltet som eg gjorde som nitten og i samanlikning veldig lite. Og jau, veldig bra er det! Historiane er nok litt føreseielege, i stor grad fordi dei jo er nytolkingar av dei store, kjente Spider-Man-historiane frå den originale kontiniuteten, som ein etter kvart kjenner både frå originalversjonen og utallege andre gjenfortejlingar i spelefilmar og teiknefilm. Men Bendis' signaturdialog (altså fullstappa med rappkjefta vidd frå hovudpersonen) og Bagleys stort sett veldig actionfylte og fine teikningar (sjølv om dei enorme augo på karakterane -- menn som kvinner! -- av og til ser litt rart ut) gjer det til veldig underhaldande lesing, og tempoet er herleg. Luksusen av å kunne går frå slager til slager ved å nytolke berre dei mest kjente og sukssessrike tinga frå den originale serien gjer dette til konsekvent høg kvalitet, og sørger samtidig for at eventuelle mindre vellukka historietrådar er over før eg rekk bli særleg lei av dei. Og bonuspoeng for at eg verkeleg heiar på Peter og Mary Jane som par -- det er ikkje noko dei fleste tenåringsromansar får til for meg.
*
Pink Panter som detektiv: Den avskylige snømann av Stefano Magnaghi og Silvia Mondini.
Eg har nostalgi for eit eksemplar eg som barn hadde av bind nummer 2 i denne serien, der den rosa panteren blir innvikla i ein konspirasjon om Det gamle Atlantis, så då eg snubla over bind 1 i ein bruktbutikk plukka eg det opp ved innfall. Og det var eigentleg eit fint innfall -- dette er sprekt (for ikkje å sei heilsprøtt) i premisset, tidvis ganske så vittig, og ikkje så datert som eg ville venta meg. Men eg føretrekk nok minnet om bind 2 med ganske mange hakk, lell, så får det stå usvara om det er på grunn av rosenraude nostalgibriller, at eg som vaksen ikkje lenger er i målgruppa, eller rett og slett fordi historia der var betre enn i denne.
* Gjenlesing av
Ultimate X-Men bind 1 til 3 av Mark Millar og Adam Kubert, med ei lita sidehistorie av Chris Bachalo og Esad Ribic. Nok ein serie eg hugsa som glimrande frå då eg var nitten. Og den
er veldig bra, men står seg nok lell eit hakk mindre bra enn systerserien til Bendis nemnt over. Delvis fordi Millar er litt meir oppteken av å vise fram kor utruleg samtidig nytolkinga hans er, og dei stadige referansane til den dåverande regjeringa i Det kvite hus og den slags er veldig kleint i ettertid, men delvis òg grunna det eg ikkje liker ved Millar som manusforfattar. Han er unekteleg veldig flink, har strålande grep om tempo, action og gode historiepremiss. Han gjer òg ein del skikkeleg inspirerte ting med dei ulike klassiske X-Men-historieelementa, ved å binde dei saman på nye, gjennomtenkte måtar som er spanande å lese. Men han har eit tenåringspreg ved seg som eg aldri har likt (sjølv ikkje som tenåring), der karakterar som flørtar, bannar, vitsar, osv., altfor ofte følest kleint og tvungent, som om Millar trur at om noko er frekt nok, høglydt nok, ekstremt nok, så vil det automatisk vere kult. Eg forstår at Magneto er skurk fordi han er for folkemord, eg treng ikkje at han òg bruker nedsetjande ord om Xavier som 'krøpling' for å hamre det heim. Men eg hugsar at denne serien blir overtatt etter kvart av fyrst Bendis og så Vaughan, som begge er minst like gode (og vanlegvis langt meir uproblematiske sjølv med ettertidas politisk korrektheit-briller), og at eg likte den endå betre då. Så gler meg til å fortsetje vidare.
* Gjenlesing av
Ultimate Marvel Team-Up av Brian Michael Bendis, Matt Wagner og Phil Hester.
Crossover av Ultimate Spider-Man med fyrst Wolverine frå Ultimate X-Men, og så Hulk frå det som skal bli The Ultimates. Ikkje superbegeistra for teikningane her, men historiane fungerer bra, og Bendis leverer som vanleg mykje god dialog. Det er òg eit fint steg på karakterkurven til Wolverine her, mellom bind 2 og 3 av Millars moderserie.
* Gjenlesing av
Ultimates bind 1 og 2 av Mark Millar og Bryan Hitch.
Eit skikkeleg episk forsøk på å nylansere Avengers i Ultimate Marvel-universet, og eg tykkjer Millar gjer det veldig bra her. Tinga eg klaga på i Ultimate X-Men er absolutt problem her òg, men dei følest (vanlegvis) mildare og sjeldnare av ein eller annan grunn. Veldig nøgd med dette attsynet. Og Hitch sine teikningar er nøyaktig det eg vil ha frå superheltseriar: Tydeleg, lett å følgje, pent å sjå på, og spanande som søren.
* Gjenlesing av
Ultimate Fantastic Four bind 1 av Mark Millar, Brian Michael Bendis og Adam Kubert. Interessant og vellaga nyskaping av Dei fantastiske fire, men følte ikkje plott eller historie eigentleg kom langt nok her til å bli meir enn ei generisk, om enn velfortalt, opprinningshistorie. I motsetnad til Ultimates, Ultimate X-Men og Ultimate Spider-Man kjøpte eg meg aldri vidare på dette på engelsk, og den norske kom aldri forbi bind 1, så sjølv om eg inkluderte det i gjenlesingsprosjektet mitt no, fortset eg neppe med dette med det fyrste. Det sagt så tykkjer eg Doom er lovande, så eg er bittelitt freista til å sjå kva som skjer vidare med han.
*
Donald Duck Mestertegnerne: Giovan Battista Carpi av Giovan Battista Carpi, Guido Martina, Elisa Penna og Fabio Michelini.
Eg liker at Egmont forsøker setje dei ofte anonyme skaparane av Duck-seriane i fokus med denne serien, så eg har kjøpt dei binda som eg ikkje har flesteparten av historiane i frå før. I denne eigde eg kun Fantonalds opprinningshistorie frå før av, men for Duck-fans var det fleire fine ting her, inkludert ei artig antikke Rom-historie med forfedrene til Duck-familien, Langbein, Svarte-Petter, Rikerud og B-gjengen i full samansurium, og ei Donald Duck-gjenfortejling av klassikaren
Carmen. Eg er heller ikkje særleg kjent med Carpi, trass i at han hadde eit bind i Hall of Fame-bøkene i si tid, så eg sette pris på både den (altfor korte) artikkelen i forordet og miniartikkelen om forsida hans på Donald Pocket nr. 1.
*
Bruno Bjørn og Benny Burro: Den store elgjakten av Carl Barks. Nok eit innfallskjøp frå ein bruktbutikk. Kan ikkje sei eg var så storveges imponert over denne, men etterordet av Horst Schröder om amerikansk aimasjonshistorie på 1930 og -40-talet og korleis dette informerte utviklinga av tittelkarakterane var faktisk veldig interessant.
No ventar det eit par andre bruktinnfallskjøp og ein diger stabel meir gjenlesing av Ultimate Marvel, medan eg pløyer vidare gjennom The Malazan Book of the Fallen på prosasida.
