TV-serier, sesong II

[Asphyxiate]

Interessant, kva tykte du om dei lettare episodane midt i sesongen? Eg elska jo Netflix-serien til dei grader, så kunne vore spanande å høyrt kva nokon som kunne styre seg litt for den tykte om delene av denne som var mest ulike.

Som bankepisoden? Vel den var greie den, altså. Den bryter jo med flyten, men det gjorde også seriemorderepisodene (var det en del av midtepisodene?) Altså, jeg likte Netflix-serien, men som sagt ble det tidvis for mørkt og dystert. Synes balansen her var hakket bedre, men ser også kanskje at Netflix-versjonen overall er bedre.

[Loki]

Interessant, kva tykte du om dei lettare episodane midt i sesongen? Eg elska jo Netflix-serien til dei grader, så kunne vore spanande å høyrt kva nokon som kunne styre seg litt for den tykte om delene av denne som var mest ulike.

Som bankepisoden? Vel den var greie den, altså. Den bryter jo med flyten, men det gjorde også seriemorderepisodene (var det en del av midtepisodene?) Altså, jeg likte Netflix-serien, men som sagt ble det tidvis for mørkt og dystert. Synes balansen her var hakket bedre, men ser også kanskje at Netflix-versjonen overall er bedre.

Midtepisodane var

Spoiler

alle episodane utan Bullseye

, det vil seie episode 2 til 7. Episode 1 og 8-9 var dei nye, skjønt enkelte småscenar hist og her var nok nye i dei andre òg. Trur dei sa den med banken var den einaste utan noko nytt i seg (ironisk nok var det den me her i huset likte best av alle midtepisodane). Seriemordarplottet likte eg i starten, men det kokte ut i ingenting. Gjorde seg ingen bruk av det som (slik eg forstår, har ikkje lese desse sjølv) er stordelen av poenget med karakteren i teikneseriane, nemleg at han uttrykkjer seg utelukkande visuelt, så Daredevil slit med å etterforske han. Og når han endeleg vart avslørt, var det brått over. Mistenkjer dei hadde planlagt å gjere meir med han før sisteepisodane vart vridd om til å fortsetje på Netflix-versjonen i staden.

Sidan sist:
LEGO Star Wars: Rebuild the Galaxy, sesong 1. Heilt OK, dei får fint til den veldig spesifikke LEGO-humoren ikledd Star Wars-estetikk og -lingo, og av og til er det litt å smile (eller til og med føle) av, men kan ikkje sei eg tykte det var rasande festleg, heller.

El Eternauta, sesong 1. Noko treg av seg, og litt meir generisk postapokalyptisk etter kvart. Tykte kanskje andreepisoden var best, der det både var action og jordnært. Men slett ikkje verst, og interessant at det er basert på ein argentisk teikneserie som er byrja bli imponerande gamal. Må ha vore veldig banebrytande i si tid!

Emerald City, omattsjåing. Ein av dei mange imponerande ambisiøse storsatsingane til NBC for å halde tritt med kabel-TV siste i perioden cirka 2005-2020, og som alle dei andre, daud etter éin enkeltsesong. Denne, ei mørk realpolitisk nytolkning av Trollmannen frå Oz som openbart skuldar budsjettet sitt til Game of Thrones-fenomenet (men som i rettferdas namn ikkje elles verkar særleg påverka av GoT), held seg veldig bra. Mykje smart og overraskande mørkt i gjenoppfinningane av elementa frå dei opphavlege bøkene, og The Fall-regissøren Tarsem Singh bak kameraet på kvar einaste episode gir eit slåande visuelt preg i kvar einaste scene. Serien skiltar òg med ei rekkje imponerande skodespelarar og minneverdige karakterar eg fort kunne skreve ein heil post om, men kan kort nemne at hovudrollehavaren har i seinare år gjort god figur på Andor, og trollmannen sjølv er ingen ringare enn Vincent D'Onofrio, som er like strålande her som i alt anna. Og det var meir av ei avsluttande kjensle i sesongfinalen enn eg hugsa (trass i så klart mange ting som skulle ha fortsett i andresesongen som aldri kom).

The Pacific. Aldri sett denne før, men kjøpte den billeg på Fretex i mars og somla oss no endeleg til den. Verkeleg gripande skildring av stillehavsdelen av det amerikanske perspektivet på Andre verdskrig, men den manglar den samlande, retningsgivande strukturen som løfta systerserien Band of Brothers til det heilt store. Innser at det er delvis med vilje, sidan det for soldatane sjølve openbart opplevest som nettopp endelause, urelaterte episodiske gruvsamheitar, men det gjer miniserien litt seig for meg som sjåar. Likte best episodane der ein ikkje brukte så mykje tid ved fronten, kanskje nettopp fordi desse fekk utvikla karakterar og ha faktiske plott å engasjere meg i.

Andor, sesong 2. Underleg nok tykte eg her som i sesong at fyrste episodebolken var OK, andre episodebolken var veldig bra, tredje episodebolken var ekstremt bra, og fjerde episodebolken var litt ujamn, men framleis kjempebra. Uansett ein av - kanskje DEN - beste tingen Star Wars-franchisen har produsert sidan åttitalet, eg storkoste meg.

The Studio, sesong 1. Denne komedien om filmelskaren som blir studiosjef og må balansere det han vil mot det studioet treng var gøyal. Av typen serie eg liker nok til å trufast sjå i årevis (viss den får gå så lenge), men ikkje nok til å komme på når folk spør om tilrådingar. Som er litt synd, for det er mykje å like her. Og gimmicken med ekstremt lange enkelttakningar fungerte veldig bra -- eg var opphavleg redd for at det ville bli litt for metatekstuelt og trekkje meg ut av historia, men eg gløymte det fort, og då sug det ein verkeleg inn i handlinga.

Star Wars: Tales of the Underworld. Den tredje Tales-mikroserien, og i mine augo den langt svakaste så langt. Fyrstebolken gjenopplivar ein daud karakter utan å gjere noko interessant med ho, utom å sende ho gjennom det som kjennest som filler-episodar med ein ny, kjedeleg karakter ho møter. Andrebolken var mange hakk betre, der me får bakgrunnshistorien til ein av dei betre B-skurkane i Star Wars-universet, men den var nok litt for klisjétung til for meg å måle seg med dei tidlegare sesongane av Tales. Ja ja.

The Last of Us, sesong 2. Kjempenøgd. Er den like bra som fyrstesesongen? Nei, men det ville då òg vore direkte utruleg om den var. Den klarar kunsstykket ikkje å skuffe meg, som etter ein av dei beste fyrstesesongane i fjernsynshistoria i seg sjølv er mektig imponerande. Bitteliten minus for å slutte med ein cliffhanger, men det er vel slik det måtte bli, dei har jo ikkje uavgrensa med kjeldemateriale å byggje på og kunne sikkert ikkje komme til eit naturleg sluttpunkt her utan å brenne gjennom for mykje av historia på éin enkeltsesong. Gler meg allereie til neste kjem!

The Handmaid's Tale, sesong 6. Serien klarar landinga, sjølv om finalen nok var i overkant etterspel-aktig for meg (nest-siste og tredje-siste episode var den langt overlegen, spør du meg). Og hovudrollehavaren får nok igjen (fortent) mykje skryt for serien, men herlegdom, burde Ann Dowd og Yvonne Strahovski vinne alle prisane dei har her. Nydeleg rolle for Bradley Whitford òg.

Dark Winds, sesong 3. Utruleg kjekt å få sjå knallgode Zahn McClarnon i ei hovudrolle der han verkeleg (i alle fall i denne sesongen) får utfolda seg, heller enn som nok ein kul-og-stoisk indianar-støttekarakter i kvar einaste serie som treng slike. Serien er nok litt for tradisjonelt politidrama for min smak, men det er mange likandes karakterar, gode sesongplott og at det er eit periodedrama gir det litt ekstra scwhung for meg, så eg held nok ut med denne når sesong 4 kjem òg. Og bonuspoeng for metavitsen med medprodusentar Robert Redford og George R. R. Martin sin cameo i sesongpremieren, godt å sjå Martin har sjølvironi.

The Office, sesong 8 (omattsjåing). Åh, eg hadde gløymt kor herleg James Spader er som Robert California. Ein kjempegøyal sesong der dei faktisk klarar det store kunststykket: Eg knapt merkar at Steve Carell ikkje er med lenger. Det var aldri snakk om mangel på talent -- innan sesong 7 er halvparten av karakterane er minst like morosame som Michael Scott i mine augo -- men karakteren hans var slik ein motor for historiane i serien, så det er imponerande at det ikkje kjennest som eit vakuum utan han. Set ekstra pris på auka fokus på Ed Helms, Craig Robinson og fantastiske Ellie Kemper. Håpar sesong 9 held seg like bra når me no kjem til den.

Your Friends and Neighbors, sesong 1. Solid rich people problems-drama med litt småkrydring i retninga mysterium og thriller samt vittige augneblinkar hist og her. At Jon Hamm er bra i alt tek eg nesten for gjeve no, men det er ei sjeldan gåve å få han og Amanda Peet i same serie. Og mange andre som gjer inntrykk, ein vrien jobb med Peet og Hamm øvst på rollelista. Særleg Hoon Lee imponerte meg her, eg kjenner han stort sett frå meir overdrevne rollar, som han alltid gjer det bra i, men her får han ein ekte, jordnær karakter og briljerer med det. Gøy å sjå Ólafur Darri Ólafsson i ei lita rolle, han verkar som om han er i omtrent alt for tida (han var til og med i Emerald City når eg såg den omatt, viste det seg). Ikkje heeeilt mi greie, denne serien, den er litt for nært på å vere reint drama, men bra nok til at eg er underhalden heile vegen gjennom.

Doctor Who, sesong 14 (utvalte episodar). Eg har aldri vore verdas største whovian, og sjølv om det er betring frå førre sesongane, som vel er generelt sett på som eit lågmål i nyare tid (synd, sidan eg tykte Whittaker var strålande i rolla), blir det framleis for ofte for plankekøyring historiemessig for meg. Og det er jo for så vidt greitt, førtiårige nordmenn er ikkje målgruppa her. Men har heldt ut med av og til å sjå ein episode hist og her (vel ut dei som verkar mest sentrale mytologimessig frå Wikipedias episodelister), og tenkjer framleis gjere det same med sesong 15 med tid og stunder.

Hacks, sesong 4. Fortset med å vere ein av dei beste komi-drama-hybridane eg har sett, heilt oppe i toppen av skalaen saman med ting som You're the Worst, Bored to Death og dei tidlege sesongane Shameless (US, framleis ikkje sett den britiske originalen der). Begge hovudrolleinnehavarane er glitrande i kvar einaste scene.

Ludwig, sesong 1. 'Cosy mystery'-sjangeren verkar til å vere overalt for tida, og dette er ein av dei, om ikkje den, beste tilnærmingane eg har sett. David Mitchell er strålande i rolla han openbart var fødd til å spele, som fish-out-of-water-introverten som må late som om han er sin ekstroverte tvillingbror (og politidetektiv) for å finne ut av kvifor broen brått er forsvunnen. Dette er morosamt og spanande, og hovudpersonen si tilnærming av mordmysteria som hjernenøtter heller enn tradisjonelle etterforskingar er teke akkurat seriøst nok til at aha-augneblinkane og forklaringane hans får ein litt eigen vri som kjennest annleis frå standardformularet i slike seriar.

[Loki]

Meg, heile juni: Skal eg innom Tidshjulet og oppdatere fjernsynslista? Ness, gjorde jo det nyleg.
Meg, heile juli: Skal eg innom Tidshjulet og oppdatere fjernsynslista? Nei, har jo berre vore ein månad, fint å ha litt å skrive om.
Meg, straks det vart august: VÆÆÆÆÆ DETTE BLIR JO EIN KJEMPELANG POST NÅR SKAL EG FÅ TID TIL DET?!?!

Men tok berre ei veke, viste det seg. Så:

Blood of Zeus, sesong 3. Ikkje så bra som sesong 2, men framleis eit solid steg opp frå sesong 1, med spanande bruk av mytologi og kule visuelle val. Tomlane opp, synd den er over.

MobLand, sesong 1. WOW. Dette var kjempebra. Den superdølle tittelen heldt meg nesten frå å prøve den, men helledussen, dette er krimdrama som det svinger av. Sannsynlegvis beste krimdramaet av typen der ein følgjer ein kriminell organisasjon innanfrå som eg har sett sidan Peakey Blinders og Sons of Anarchy. Viss det ikkje blir ein andresesong blir eg forbanna.

Ripley, miniserie. Denne har vore tilrådd oss ei tid, og jau, ser kvifor, dette er eit intenst thrillerdrama om ein sosiopatisk hovudperson bygd rundt ein fenomenal hovudrolle. Men det sagt så er den litt tungrodd og seig av seg, det tek altfor lang tid før den verkeleg får snøballen til å rulle. Hadde den ikkje hatt så godt rykte, ville eg neppe fortsett forbi episode 2.

Demon Slayer, sesong 1 til 4 (eller 5, avhengig av korleis ein tel). Denne var veldig opp og ned! Den byrja bra, så vart det ein veldig seig periode midt i fyrstesesongen der nokre av animetropane eg blir lettast lei av vart veldig i fokus (særleg 'ha ha nokon har ein sterk kjenslereaksjon på noko heilt normalt'-fenomenet var ille der), men så tok den seg opp att i ein seksjon, før den lange fyrstesesongen slutta med nokre heilt greie, men low stakes, denouement-aktige episodar. Men så kom sesong 2 (eventuelt filmen mellom sesong 1 og 2, avhengig av korleis ein tel) og ting vart mykje betre, og det vedvarte i sesongane som følgde. Vil nok ikkje gå så langt som å tilråde denne om ein ikkje er relativt ung og/eller animefrelst, men forstår godt kvifor den er så populær, og det var mykje gøy her. Vil absolutt sjå oppfølgjarfilmane som er på veg.

Love, Death + Robots, sesong 4. Veldig sterk sesong av ein allereie veldig sterk antologiserie, tykte eg.

Watchmen, miniserie (omattsjåing). Ektefellen las omatt teikneserien i vår, og me las begge Tom Kings Rorschach-teikneserieroman som var glitrande, så den andre kritikerroste oppfølgjaren lokka oss til eit attsyn. Den held seg veldig bra! Eit par småplukk til sides er dette ein fenomenal serie som verkeleg klarar meisterstykket det er å vere ein Watchmen-oppfølgjar utan å kjennast som sjellaust oppkok, meiningslaus fortsetjing eller tvangsprodusert møl, men faktisk er ei skikkeleg god historie som kjennest for meg som om den skjer i same univers.

A Murder at the End of the World, miniserie. Ganske god mordmysterium/thriller-hybrid med ein skikkeleg minneverdig skodespelarprestasjon frå hovudrolla (litt som Ripley på akkurat det, eigentleg).

The Office, sesong 9 (omattsjåing). Serien heldt seg overraskande bra gjennom heile gjensjåingslaupet, og sistesesongen var slett ikkje skuffande! Dette var kos!

Doctor Who, sesong 15 (berre somme episodar). Me fortset med å forsøke halde eit auge på denne serien, men det blir litt for barneorientert til at me gidd sjå alt, så det blir stort sett sesongpremierar, sesongfinalar, spesialepisodar og ein og anna episode midt i sesongane dersom Wikipedia-samandraget let særleg interessant og/eller viktig for lengre plottrådar. Tykkjer framleis dobbeltinkarneringa er noko idiotisk vrøvl som billeggjer alt som har med timelords å gjere, men det til sides verkar det som om Davies har klart å finne att kva som fungerte med serien på eit vis dei førre seriesjefane har blingsa litt på. Men må sei eg er veldig skeptisk til avslutninga, for om

Spoiler

Billie Piper skal vere Rose igjen så trur eg at eg må gi meg med serien for godt. Trur eg aldri har hata ein fjernsynskarakter så mykje.

Julius Caesar, miniserie. Snubla over denne brukt på DVD, og som Cæsar-entusiasten eg er, måtte eg jo prøve den. Eg likte at den gjorde stort vesen ut av Sullas terrorregime på Cæsars unge sinn, men utover det gjer den som så mange slike filmatiseringar; hiv barnet ut med badevatnet, for det meste som verkeleg kunne vore mat i blir ignorert eller spolt forbi, og dei same gamle tinga ein har sett hundre gonger før blir fokusert på utan at noko nytt bilr tilført i framstillinga. Så alt i alt litt forgløymeleg, diverre.

Duster, sesong 1. Dette er moro fjernsyn. Akkurat nok djupn til å vere fengande, akkurat spenstig nok til å ikkje ta seg sjølv så altfor seriøst. Bonuspoeng for glimrande tittelsekvens i ein æra der dei fleste seriar berre har eit tittelkort. Og sjølvsagt, superkansellert allereie.

Sons of Anarchy, sesong 1 og 2 (omattsjåing, og driv på med sesong 3 no om dagen). At eg nokon gong kom meg gjennom fyrste sesong her forstår eg ikkje - den er for all del kjempebra, men gudar og demonar, så mange namn og konsept som blir slengt rundt i dialogen utan forklaring. Er så vidt eg kan henge med, og DVD-ane har undertekst og eg har hugs frå førre gong eg såg serien, ingen av dei hjelpemidla var der sist! Men haldt ut gjorde eg, og det var jaggu bra, for dette er og forblir ein av dei betre fjernsynsseriar eg har sett. Sesong 2 er særleg intens mot slutten, med nydeleg grufulle domino-reaksjonar der omtrent kvar einast scene to sesongar bakover i tid kunne sett hendingane i ei anna retning enn dit det går.

Hustle, sesong 1 (omattsjåing). Trengte noko kjent og gøy medan me laga mat og arbeidde på kjøkenet ei stund, og fortsette på denne, sidan me byrja gjensjåinga av den under liknande forhold tidlegare i år. Er nok litt corny med 2025-augo, men det er noko veldig gøy og sjarmerande med desse småsvindlarane som berre går etter dritsekker og eklingar. Kjem nok til å fortsetje gjensjåinga med sesong 2 når me neste gong treng noko liknande på kjøkenet.

Poker Face, sesong 2. Enormt steg ned frå sesong 1, diverre, dette vart både formularisk og lite engasjerande for meg til tider -- heilt til siste par-tre episodane, då det verkeleg tok av og kom seg tilbake til sesong 1-nivå.

The Venture Bros., sesong 1 (omattsjåing). Denne følgde The Office som attsjåingsprosjektet vårt før sengetid, me ser alltid noko meir lettbeint då. Har aldri sett finalefilmen som kom for nokre år sidan, sidan me alltid har tenkt me burde sjå omatt heile serien fyrst, så no er me i gang. Interessant kor stor kvalitetsbetring det er frå fyrste til siste episode i sesong 1, eigentleg, for kurven er slett ikkje brå. Merka det nesten ikkje før me tenkte tilbake då me byrja på sesong 2 og sa at heisann, dette er jo mykje betre enn det var i starten! Håpar betringa fortset etter kvart som sesongane går!

Rick & Morty, sesong 8. Ein god sesong, skjønt kanskje ikkje så minneverdig at det gjer noko? Men eg har ingen klager.

Scavengers Reign, sesong 1. Ein anna serie som støtt blir tilrådd, og det med rette. Skikkeleg steminingsfull og vaksen science fiction-animasjon, om enn med litt vel sakte tempo for min smak til tider. Dei bygde ein skikkeleg kul mytologi utover serien, og det er utruleg frustrerande at dette aldri fekk ein andresesong. Og ekstremt urettvist at den vart Emmy-nominert akkurat same år som Blue Eye Samurai, sannsynlegvis den einaste animasjonsserien frå siste fem åra eg har sett som er openbart endå bertre enn dette.

Murderbot, sesong 1. Ei gledeleg overrasking! Dette er morosamt, rørande og actionfylt, og Aleksander Skarsgård gjer ein utruleg god figur som den apatiske tittelkarakteren som aller helst berre vil sjå fjernsyn og sleppe vakte dei tøvete menneska han er bygd for å passe på. OG DENNE ER FORNYA. Jaggu fint å kunne avslutte lista med noko positivt.

[Asphyxiate]

Lenge siden jeg har vært her inne så det blir en del oppdateringer her. Årsaken til at jeg ikke har vært her inne på lenge har rett og slett vært at PCen som jeg har hjemme tok repern mot slutten av sommeren og jeg har valgt å ikke bruke jobbPCen til personlige ting, så da ble det ikke noe inn her. Jaja. Usikker på om dette er en fullstendig liste siden sist, men det får gå.

Slow Horses s1-4: T-we (Telenor) har gratis Apple Tv+ fram til 15. oktober. Da måtte man velge, og det ble Slow Horses s.1-4 (sesong 5 har begynt nå, men jeg har begynt på Severance. Ikke sett den ferdig, så vil ikke kommentere annet enn.... hva i all verden skjer?). En utrolig kul serie, med en glimrende Gary Oldman i hovedrollen. Det er godt driv, bra manus, god kombinasjon av spenning og humor. Forstår hvorfor den er så godt likt, den er utrolig underholdende.

Trollhunters: Animert serie basert på Guillermo del Toro. Det blir bra. Klassisk historie om en usannsynlig helt, hans venner og kampen mot ondskapen. Sesong 1 (del 1) var veldig god, men jeg synes den slet mer med tempo og prioriteringer i del 2-3. Det går tidvis fort fram, samtidig som den tar seg tid til noen bottle-episoder og annet. Kunne faktisk ønsket flere episoder for å utdype historien mer, særlig mot slutten da ting virker veldig forhastet. Det er første serie i en trio av serier med en avsluttende film. Dessverre virker kommentarene å mene at kvaliteten faller for hver serie, og starten av serie 2 (3down) virker å bekrefte det. Jaja, Trollhunters er en veldig god underholdende serie.

Ghosts US sesong 2: Den fortsetter å være underholdende nok, men ikke supermorsom. Greit tidsfordriv og fin 20 min-serie når man skal slappe av.

The Bear sesong 4: Jeg synes ikke at sesong 3 var så dårlig som mange mente (eller at det i hvert fall var et så stort fall i kvalitet), men sesong 4 er god. Den er fortsatt god når den er veldig intens, men den er ikke like intens som før. Den er god når det er fullstendig kaos, men det er ikke like mye kaos som før. Men den har noen veldig fine øyeblikk (særlig en episode er direkte koselig) som viser hva de kan få til. Konfrontasjonen i siste episode var veldig god.

Gargoyles: Selv det jeg visste på forhånd, ble jeg overraska hvor dyp, mørk og spennende denne var. Særlig i trekket med episoder utenfor New York i sesong 2 var veldig god. Likte godt mytologien og historien. Selv om noen av de andre gargoylene blir litt fot ofte satt på side er Goliath en god hovedkarakter, og Keith Davids stemme - eller røst - er fenomenal. Også kjipt at siste sesong gjør som andre på denne tiden tydeligvis gjorde; endra animasjonstil (ikke rart når ABC tok over og bytta ut folka bak). Ikke den avslutninga jeg ønska, men det var noen gode elementer i siste sesong (den tydelig x-men-inspirerte greia med the Quarrymen var ikke så ille, kunne vært bedre).

Ironheart: Nok en Marvel-serie som har flere positive sider, men som ender opp med å være litt for kjedelig, litt for lite spennende. Dominique Thorn som Riri Williams er god. Samtidig ender det hele opp med å bli litt meh, verken veldig dårlig eller veldig god.

Under the Bridge: Helt ok true crime-basert dramaserie. Lily Gladstone er god. Men også en serie som er helt sånn på det jevne.

Ulvekongen: Animasjonsserie. For få episoder til å fortelle denne historien, det går alt for fort fram. Jeg ble aldri ordentlig kjent med eller investert i noen av karakterene, eller i historien, folk, mytologi etc., men det er jo noe her. Nå har sesong 2 kommet, håper den kanskje gir muligheten til å komme mer inn i karakterene og denne verden. Anmiasjonsstilen er litt annerledes, litt inspirert av de siste animerte Spider-Man-filmene, men ikke i nærheten av å være der, allikevel helt klart innafor.

Dept. Q.: Har sett filmen den er basert på, men synes de klarer å skape nok egenart til at denne fungerer. Matthew Goode er ikke like god som Nikolaj Lie Kaas, men absolutt en solid hovedkarakter.

Asterix og Obelix: Tvekampen: Moro og gøy. Animasjonsstilen er "tegneserie"aktig nok til at det er moro. Fint at man får brukt litt tid på historien. Håper de lager flere sesonger!

Jack Wrights siste vilje: Nok av tvister og gode skuespillerprestasjoner til at den er underholdende hele veien. En fin kombo av whodunnit-familiedrama med en del forviklinger og absurde situasjoner. Visste ikke at det skal komme en sesong 2, så litt skuffa over at vi ikke får svaret enda, men sånn er det.

Squid Game s3: Var det en tilfredsstillende avslutning? Dette er vel eksempelet på et fenomen som gjerne kunne ha forblitt en en-sesongs-hit, men samtidig var ikke s2-3 så ille og de lander det ganske greit - og åpner for spin offs (selvfølgelig!). Den sliter med å være like brutal, like overraskende, like hjerteskjærende som i sesong 1, men fortsetter å være underholdende hele veien ut.

Glasskuppelen: Klassisk nordic noir, men ikke veldig god. Helt ok. Litt lett å gjette tidlig hvem som er den slemme. Fine bilder fra den svenske landsbygda, det skal den ha.

[Loki]

Hurra, LIVSTEIKN!

Slow Horses s1-4: T-we (Telenor) har gratis Apple Tv+ fram til 15. oktober. Da måtte man velge, og det ble Slow Horses s.1-4 (sesong 5 har begynt nå, men jeg har begynt på Severance. Ikke sett den ferdig, så vil ikke kommentere annet enn.... hva i all verden skjer?). En utrolig kul serie, med en glimrende Gary Oldman i hovedrollen. Det er godt driv, bra manus, god kombinasjon av spenning og humor. Forstår hvorfor den er så godt likt, den er utrolig underholdende.

Slow Horses (og Severance) er kjempebra! Silo, Morning Show, Murderbot, Afterparty, for ikkje å snakke om dei mange seriane eg er blitt tilrådd der og ikkje har fått prøvd enno (For All Mankind til dømes) -- Apple TV+ er i mine augo framleis i det oppstartstadiet der dei forsøker huke abonnentar ved å gi grønt lys til veldig mykje ulikt og gir både mange sesongar og mykje fridom til serieskaparane, og det viser. (Kan rett nok teikne på at den epoken no endeleg er byrja stagge mot slutten, dei kansellerte jo til dømes nyleg Mythic Quest ...) Har heller ikkje fått byrja på den nyaste sesongen Slow Horses, men gler oss!

Trollhunters: Animert serie basert på Guillermo del Toro. Det blir bra. Klassisk historie om en usannsynlig helt, hans venner og kampen mot ondskapen. Sesong 1 (del 1) var veldig god, men jeg synes den slet mer med tempo og prioriteringer i del 2-3. Det går tidvis fort fram, samtidig som den tar seg tid til noen bottle-episoder og annet. Kunne faktisk ønsket flere episoder for å utdype historien mer, særlig mot slutten da ting virker veldig forhastet. Det er første serie i en trio av serier med en avsluttende film. Dessverre virker kommentarene å mene at kvaliteten faller for hver serie, og starten av serie 2 (3down) virker å bekrefte det. Jaja, Trollhunters er en veldig god underholdende serie.

Dette var veldig oppmuntrande å høyre; eg har hatt Trollhunters på lista i ei årrekkje og prioriterer den stadig ned fordi eg er redd den er litt for barneorientert. Med din kommentar her trur eg no at eg skal få somla meg til den i laupet av 2026!

Gargoyles: Selv det jeg visste på forhånd, ble jeg overraska hvor dyp, mørk og spennende denne var. Særlig i trekket med episoder utenfor New York i sesong 2 var veldig god. Likte godt mytologien og historien. Selv om noen av de andre gargoylene blir litt fot ofte satt på side er Goliath en god hovedkarakter, og Keith Davids stemme - eller røst - er fenomenal.

Hurra at du likte den! THEY LIVE AGAIN!!!!

Også kjipt at siste sesong gjør som andre på denne tiden tydeligvis gjorde; endra animasjonstil (ikke rart når ABC tok over og bytta ut folka bak). Ikke den avslutninga jeg ønska, men det var noen gode elementer i siste sesong (den tydelig x-men-inspirerte greia med the Quarrymen var ikke så ille, kunne vært bedre).

Støtta ei teikneseriefortsetjing frå ein av dei opphavlege folka bak (som ignorerer sesong 3) på Kickstarter for ei tid tilbake, ser den endeleg skal postleggast no snart, så får sjå om det er noko tess. Men utan Keith David forsvinn jo mykje av sjarmen, det gjer jo det.

Ironheart: Nok en Marvel-serie som har flere positive sider, men som ender opp med å være litt for kjedelig, litt for lite spennende. Dominique Thorn som Riri Williams er god. Samtidig ender det hele opp med å bli litt meh, verken veldig dårlig eller veldig god.

Heilt einig. Òg veldig på gjerdet over

Spoiler

Mephisto. På den eine sida var introduksjonen velgjort, skodespelaren uventa perfekt for rolla og scenane veldig tilfredsstillande. På den andre sida er dette fem år etter publikum håpa på ein god Thanos-erstatning og i eit B-listeprosjekt dei færraste ser, så det er altfor openbart og dermed utruleg skuffande at han neppe vil gjere noko vesentleg i filmuniverset på mange, mange år enno. Og i tillegg til alt det hadde dei har ein god, teikneseriebasert sjanse på å endeleg bruke Dormammu frå Doctor Strange 1 igjen, på kult og skummelt vis, og så introduserar me nokon nye i staden. Sukk.

Ulvekongen: Animasjonsserie. For få episoder til å fortelle denne historien, det går alt for fort fram. Jeg ble aldri ordentlig kjent med eller investert i noen av karakterene, eller i historien, folk, mytologi etc., men det er jo noe her. Nå har sesong 2 kommet, håper den kanskje gir muligheten til å komme mer inn i karakterene og denne verden. Anmiasjonsstilen er litt annerledes, litt inspirert av de siste animerte Spider-Man-filmene, men ikke i nærheten av å være der, allikevel helt klart innafor.

Har vurdert denne! På bakgrunn av det du seier her vil eg vel fortsetje å vurdere den, og neppe bestemme meg eine vegen eller andre med det fyrste.

Asterix og Obelix: Tvekampen: Moro og gøy. Animasjonsstilen er "tegneserie"aktig nok til at det er moro. Fint at man får brukt litt tid på historien. Håper de lager flere sesonger!

Dette hadde eg gløymt! Er trist at CGI-animering er det eg må leve med no, men når du seier så positive ting om den må eg jo prøve!

Jack Wrights siste vilje: Nok av tvister og gode skuespillerprestasjoner til at den er underholdende hele veien. En fin kombo av whodunnit-familiedrama med en del forviklinger og absurde situasjoner. Visste ikke at det skal komme en sesong 2, så litt skuffa over at vi ikke får svaret enda, men sånn er det.

Gått meg fullstendig hus forbi og verkar interessant som søren! Hermed lagt på lista, tusen takk!


Eg får hente meg innatt sidan sist eg òg, då. Har sett:

The Cleaner, sesong 1 til 3. Småkoseleg og artig serie om ein som reingjer groteske åstadar etter mord og ulukker og har mellommenneskelege møter, uventa vennskap og farseliknande konflikter med dei han støyter på gjennom jobben. Ikkje fenomenalt på noko vis, men ganske vellaga og konsekvent. Liker at hovudpersonen får vere ganske intelligent (sjølv om dei til tider gjer han dummare i enkeltscenar for å få plottet eller vitsen dei treng til å fungere, men det er no diverre slikt ein ofte støyter på i komi- og kominærliggande sjangrar).

Peacemaker, sesong 1-omattsjåing. Fantastisk frå ende til annan. Ein av dei beste seriane eg har sett, dette. Sesong 2 så langt (ligg ein episode etter for augneblinken) er nok eit hakk mindre fokusert og har litt lengre mellom latterkulene, men det er framleis hals og hovud over det meste der ute.

The Venture Bros., sesong 2 og 3-omattsjåing. Her er det stor betring frå sesong 1, og ein fantastisk imponerande evne til å utvikle, referere og dra vekslar på sin eigen kontinuitet frå episode til episode. Dei færraste seriøse seriar får til dette halvparten så godt som Venture Bros., så å sjå det gjort så utruleg bra i ein parodisk humorserie er svært spesielt. Det er rett nok tidvis litt for mange på-kanten (eller godt over kanten)-vitsar etter min smak, men heldigvis er det så mykje anna bra her at eg lett lever med det.

Resident Alien, sesong 4. Verdig avslutning. Serien har sjeldan vore meir enn heilt OK utover Tudyks utrulege karisma og komikk i hovudrolla, men skodespelarane og serieskaparane vrei ting saman til ein slutt som både kjentest følelsesmessig rett og framleis hadde augneblinkar av moro og spenning.

Sons of Anarchy, omattsjåing av sesong 3, The Future Begins Now-mikroserien, sesong 4 og 5. Dette er saker. Veldig kjekt å sjå at ein av dei beste kriminaldramaseriane eg hugsar held seg ved omattsjåing -- om noko får eg no meir ut av det enn fyrste gong, ved å sjå det på kort tid, ha betre oversikt over kven som er kven, og klare følgje med i svingane på kompliserte kriminalpolitiske manøvrar. Håpar attståande to sesongar held seg like godt.

Happy Endings, åtte episodar av sesong 1-omattsjåing. Hadde vetlesystera på vitjing nokre dagar, tenkte dette kunne vere eit ålreit alternativ til den hundrede gjensjåinga av Friends ho vanlegvis føretrekk. Verkar som om det falt nokolunde i smak! Og for meg var det sjølvsagt kjekt med gjensynet av Happy Endings-gjengen. Som eg hugsa er den litt vaklande i dei fyrste episodane, men innan episode 8 er det god driv her.

Taskmaster, sesong 19. Alltid like hysteriske Jason Manzoukas på Taskmaster måtte me berre gi ein sjanse, sjølv om me vanlegvis ikkje ser denne typen seriar. Har likevel alltid likt Taskmaster-formatet, og dette var ein fenomenalt artig sesong, med svært ulike og svært gøyale deltakarar tvers over fjøla. Tilrådast.

And Just Like That, sesong 3. Eg er av det svært beskjedne mindretalet som tykkjer denne oppfølgjarserien på mange vis var betre enn den for meg ganske daterte opphavlege. Ikkje like morosam, ja vel, men jamn, mindre overfladisk, og med betre innsikt i verkelege livsstadium (sjølv om det framleis, så klart, er Rich People Problems frå ende til annan). Fint gjennomført, og fin slutt.

Death Note. Oi! Etter årevis med tilrådingar prøvde me den endeleg, og DETTE er bra. Har omtrent aldri før sett ein serie der hovudpersonen er så overbevisande framstilt som lynande intelligent. Finaleepisoden føltest litt ut som eit antiklimaks (det er nok poenget, men eg _venta_ meg det poenget, så det var dermed dobbelt opp antiklimaks og ikkje ein heilt tilfredsstillande slutt), men det og nokre få men pinlege augneblinkar av kulturkrasj (særleg på kjønnsrollar) er omtrent einaste klagepunktet eg har.

Eyes of Wakanda. Denne miniserien er mellom det betre Disney+ har gjort med MCU-universet. Eg er nok litt for gamal til å bli skikkeleg sugd inn her, men konseptet med ein antologi som hoppar hundrevis av år mellom kvar episode medan ein følgjer same organisasjon hemmelege agentar for Wakanda var godt gjennomført, med ganske ulike historiar og ein del uventa vriar. Godt jobba.

Upload, sesong 4. Greg Daniels har skapt ein sci-fi-komiserie som er kanskje nokre hakk for ekte til å vere skikkeleg morosam for meg her, men dette var ei kjensletung og vakker avslutning, som likevel klarte å få ut nokre gode vitsar mellom alt det ektefølte karakterdramaet og den kvasse samfunnskritikken.

Twisted Metal, sesong 2. Eit stort steg ned frå fantastiske sesong 1, diverre, men likevel veldig god moro! Og Sweet Tooth er framleis gull kvart sekund han er på skjermen.

Witless, sesong 1 til 3. Dette var ganske bra! Komithriller om to veninner blir vitne til eit gjengdrap og må i vitneverning saman trass i svært ulike personlegdomar. Svært gode prestasjonar frå dei to hovudrollane. Minte meg mykje om tonen frå The Outlaws -- ikkje like god som den, rett nok, men ein finfin erstatning all den tid Outlaws ikkje har nye episodar å sjå.

Foundation, sesong 3. Denne blir betre og betre! Interessant historie, uventa vriar, glitrande skodespel. Viss det fortset slik kan sesong 4 bli ein av dei beste science fiction-seriane eg har sett.

Dexter: Resurrection, sesong 1. Ikkje like bra som New Blood, men langt betre enn eg ville venta meg. Koser meg mykje meir med alle desse Dexter-spinoffane enn eg nokon gong ville trudd, og gler meg til / håpar på ein sesong 2!

The Paper, sesong 1. Kjempebra! Dei fangar tonen frå The Office, men legg til ei optimistisk samfunnstru på trass av alt ein ser rundt seg som minner like mykje om Parks & Recreation. Domhnall Gleeson er nydeleg i hovudrolla.

Wednesday, sesong 2. Som i sesong 1 ergrar det vetet av meg at manusforfattarane ikkje gidd skrive rundt at Addams-familien konsekvent omtalar drap, tortur og daud som noko positivt, men i praksis oppfører seg som om dei har same normer som alle andre. Kor vanskeleg ville det til dømes vore å gitt Wednesday ein meir personleg motivasjon for å gå etter skurkane enn at ho vil, gjesp, stoppe ein seriemordar? Sukk. Men estetisk og skodespelmessig er dette framleis veldig bra. Historia er så-som-så, kanskje nokre hakk svakare enn i sesong 1, og eg kan framleis styre meg for den her veldig lite gjennomtenkte 'skule full av ungar med superkrefter'-tropen, men det er absolutt sjåverdig. Håpar den omtala spinoffen med onkel Fester blir alvor av!

Charmed, sesong 7. Eeeeh. Altså, det er MYKJE mindre dårleg enn på absolutt lågmål i sesong 5 og 6, men dette er framleis ikkje på langt nær bra nok, og skammeleg dårleg samanlikna med dei fyrste åra. Hadde me ikkje vore fast bestemt på å sjå serien ferdig ville me droppa den for lenge sidan.

The Sandman, sesong 2. Her har eg to motstridande reaksjonar. På den eine sida er dette, isolert sett, bra fjernsyn og eit mektig fantasyepos med mykje bra og spanande og interessant å bry seg om. På den andre sida er det så utruleg mykje svakare enn sesong 1. Og så mykje av magien og mystikken i kjeldematerialet som sesong 1 var så god på å formidle blir tamt og anonymt her.

Spoiler

Gravferda er eit godt døme. Her kunne dei hatt tusenvis av draumande sørgjarar i CGI, men me får eit kjedeleg lite rom fullt av dei få vesena den eviggamle Morpheus tilfeldigvis har omgått med siste par vekene. Men det er mange, mange slike døme i kvar einaste episode.

Unntaket er bonusepisoden om Death, den var eg veldig nøgd med!

Shining Vale, pilotepisoden. Grøssarkomi, ganske velgjennomført, men ikkje heilt min type ting, så trur ikkje eg fortset til episode 2 med det fyrste.

Alien: Earth, sesong 1. Eg burde vel venta meg det frå Fargo-skaparen, men WOW. Dette er så bra. Gler meg vilt til sesong 2.

Dinosaurs, sesong 2. Som komiserie er den litt føreseieleg og berre heilt grei, men Henson-selskapets dokke- og kostymearbeid er UTRULEG, og det er så mykje bitande kapitalisme- og konsumerismekritikk at eg ikkje fattar dette fekk gå på amerikansk fjernsyn. Gøy å ha sett!